043*

Wanhopig stond ik in de make-up kamer de wallen onder mijn ogen weg te werken, wat niet echt lukte. 'Ah! Daar is onze schone slaapster!' Lars kwam de kamer binnen gelopen. Vlug gooide ik wat haar voor mijn gezicht. 'Rot op, Lars,' mompelde ik geïrriteerd. Gewaarschuwd hief hij zijn handen op, 'sorry!' Even grinnikte ik, soms kon hij wel leuk zijn. Ik draaide me weer om naar de spiegel en smeerde nog meer foundation over mijn gezicht, je zag de wallen al bijna niet meer, maar ik voelde me nog steeds doodmoe en ik had de indruk dat ik ieder moment in slaap kon vallen. Lars ging naast me staan. 'Zin in vandaag?' 'Hmm.' 'Wat is hmm?' 'Hmm.' Een vinger porde in mijn zij en ik schoot lachend omhoog. 'Niet doen gek!' Ik gaf een zacht klopje tegen zijn hoofd aan. 'Allemaal naar de set komen!' Klonk de stem van de regisseur. Een vermoeide zucht rolde over mijn lippen terwijl ik achter Lars aan de kamer weer uit liep.


'Prachtig! Prachtig! Nog iets meer tegen hem aanhangen Crissie!' Frank, de regisseur stond enthousiast vanaf de zijkant dingen naar ons te roepen, terwijl er verschillende camera's om Lars en mij heen draaiden. We zaten midden in de scéne waarin ik Lars, of "Ruben", moest overhalen om me mee te nemen naar een of andere club. Ik drukte me nog meer tegen hem aan en keek diep in zijn ogen. 'Alsjebliééééft?' Smeekte ik zo overdreven mogelijk. Ik werd duizelig, niet van Lars, maar gewoon, plotseling werd ik duizelig. Kleine vlekjes vormde zich voor mijn ogen. 'Ik weet niet of het zo'n goed idee is, het is niet de meest veiligste plek voor meisjes zoals jij...' Hoorde ik Lars weer zeggen. 'Cris, gaat het wel goed?' Dit fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Ik knikte, 'tuurlijk, waarom niet? Blijf nou doorgaan.' Even keek hij me bezorgd aan, waarna hij zich herstelde en zijn zin vervolgde: '...ik wil niet dat je in problemen raakt.' Ik begon een beetje op mijn benen te wankelen. 'Hoe bedoel je? Ik raak nooit in de problemen!' Hij keek me ongelovig aan, 'Laura,' zo heette ik in de film, 'je hebt de halve maffia club al achter je aan.' Hij grinnikte. Ik voelde me nu echt niet goed meer, mijn benen konden me niet meer houden en door de zwarte vlekken voor mijn ogen kon ik niets meer zien. Langzaam liet ik me op de grond zakken. Lars riep mijn naam en knielde bezorgd langs me neer, maar mijn ogen zakte dicht, ik was té moe om te reageren.



Oververmoeid? of GEESTENN!!??

Tja, vond eigelijk wel jammer als ik helemaal geen stukje meer kon plaatsen, dus toch nog maar even snel (: