H5

Midden in de nacht werd ik wakker. Ik keek naar de klok en zag dat het pas 2 uur was. Ineens voelde ik het gapende gat in mijn borst weer terug komen en ik dacht aan hoe fijn ik het had bij mijn ouders. Ik miste ze nog steeds. Ik wilde hier geen seconde langer blijven. Ik stapte mijn bed uit en liep naar het bed van Eline. ‘Jij wilt hier serieus weg?’ vroeg ze ineens aan me. Ik schrok me rot want ik dacht dat ze nog sliep. ‘Ik wil hier morgen nog weg zijn’ zei ik. ‘Nou, veel succes. Ik ga niet het risico lopen dat ik betrapt wordt en dan achter de tralies kom te zitten’ zei Eline. ‘Oké, dan was het prettig kennis te maken’. Ik liep de kamer rond en begon mijn spullen in te pakken. Na ongeveer een kwartier had ik al mijn spullen bij elkaar. ‘Je meent het serieus, dat je weg gaat?’ vroeg Eline ineens. ‘Ja, ik maak geen grapjes hoor’ zei ik. ‘Nou het was fijn je gekend te hebben, veel sterkte nog met hier jaren vast zitten’. Ik deed de deur van onze kamer open en sloop met al mijn spullen de gang op.

Gelukkig kwam ik niemand onderweg tegen. Zo gauw ik op het plein aan kwam verstopte ik mezelf in de bosjes. Ik keek naar het hek. Er zat vast beveiliging op, dacht ik mij mezelf. ‘Dat hek wordt wel een beetje een probleem hea?’ zei ineens een stem achter me. Ik draaide me met een ruk om en zag dat Eline achter me stond. ‘Ik schrok me rot joh’ zei ik tegen Eline. ‘Ga je nou ineens toch mee?’ ‘Ja, ik kan toch niet hier alleen blijven?’ zei ze. ‘Het hek is gevoelig voor watersturen, dus ik kan onszelf er niet overheen sturen’. ‘Wat gebeurd er als je dat wel doet?’ vroeg ik. ‘Dan gaat er een alarm af en weet Argana dat we weg zijn’ zei Eline. ‘Is er nergens een plek waar we weg kunnen?’ vroeg ik. ‘Ja, er is er wel een’ zei Eline. ‘Maar die plek wordt bewaakt door Argana’s troeteldier’. ‘Troeteldier?’ vroeg ik. ‘Ik laat het je wel zien’ zei Eline.

Toen Eline stopte met lopen wees ze naar een kapot stuk hek. Voor het kapotte gedeelte lag een vette hond te slapen. ‘Dat is dus Argana’s troeteldier’ zei Eline. ‘Zo gauw hij wakker wordt, zal hij je proberen te bijten en dat heb je liever niet’. ‘Je kunt ons er toch over heen sturen?’ vroeg ik. ‘Hier zit geen hek’. ‘De kans dat hij dan wakker wordt is heel groot’ zei Eline. ‘We moeten het proberen’ zei ik. ‘Als we eraan gaan is het jou schuld’ zei Eline. ‘Daar heb je lekker veel aan, als je opgevreten wordt door een hond’ zei ik lachend. Eline draaide met haar ogen en stuurde een dikke straal op ons af en maakte het tot een platform van ijs. ‘Ga er maar op staan’ zei ze. Ik deed wat ze zei en ze ging er zelf ook op staan. Toen stuurde ze het heel voorzichtig om hoog. Langzaam zweefde we over de hond heen. Toen we ergens halverwege waren zei ze ineens: ‘Ik houd het niet meer!’ Toen ineens vormde het ijs zich weer tot water en we kletterde op de hond. De hond vloog omhoog en begon wild te blaffen. ‘Rennen!’ riep ik. Snel rende we weg van het plein en kwamen op een groot sneeuwvlakte terecht met allerlei ijsrotsen. De hond achtervolgde ons nog steeds. Ik zag hoe er een voor een lichten aangingen in het huis. Een voor een druppelde er leerlingen naar buiten. Eline hield haar hand omhoog en een waterstraal raakte de hond in zijn gezicht en bevroor terplekken. Toen ik over mijn schouder heen keek zag ik Argana met de ouderejaars achter haar staan. Ze zei iets tegen ze en ineens kwamen ze in beweging. Ze sprongen op een ijsplatform en schoven snel over het ijs. ‘Spring erop!’ riep Eline ineens. Ook zij had een platform gemaakt. Snel sprong ik erop en ook wij schoven nu snel over het ijs. De ene ijsbal naar de andere vloog rond onze oren. ‘We moeten ze van ons afschudden!’ riep Eline over haar schouder. ‘Hoe?’ vroeg ik. ‘Je moet een grote golf maken! Dat zullen ze nooit van jou verwachten’. ‘Ik heb nog nooit water gestuurd, dus ik kan het ook niet!’ riep ik terug. ‘Jawel, dat weet ik zeker! Voel het water als iets wat bij jou hoort. Voel het water door je handen stromen. Ik probeerde het echt maar ik kreeg geen beweging in het water. ‘Het lukt niet!’ riep ik naar haar. Toen ineens sprong Eline van het platform af en kwam terecht op het ijs. Ze hield haar handen omhoog en ineens was daar een grote krachtige golf. De andere hadden de golf niet zien aankomen en vlogen meters door de lucht. Terwijl schoof ik door op het ijs. Ik had totaal geen controle over het platform. Gelukkig sprong Eline er snel weer op en we schoven weg van de andere.

‘En nu?’ vroeg ik terwijl we nog steeds over het ijs schoven. ‘We gaan naar de dichtbij zijnde stad: Maclorka. Daar huren we een iglo en bedenken dan verder een plan’. We schoven nog een tijdje over het ijs. Toen ineens was er iets in zicht, kilometers ver weg. ‘Dat is Maclorka’ zei Eline. ‘Ik zal je is laten zien hoe het waterrijk er echt uit ziet. Het tehuis was echt niets vergeleken bij de cultuur van het waterrijk. Ik heb er veel les over gehad in het tehuis’. Toen we dichter bij de stad kwamen zag ik pas hoe prachtig het was. Alles was van ijs, dus iedereen had ook dikke kleren aan. Overal stonden prachtige iglo’s en grote ijsgebouwen. Overal waren watervallen en fonteinen. Het was echt prachtig versierd met figuren van ijs. ‘Dit is dan Maclorka’ zei Eline. Ze liet het platform tot stilstand komen en stapte eraf. Ik deed het zelfde en liep achter haar aan, de prachtige stad in.