Foto bij Ninth part

Hm. Op een of andere manier begin ik in dit verhaal steeds lange en behoorlijk ingewikkelde zinnen te gebruiken. Ik heb er al een aantal in stukjes gebroken, maar ik vraag me af of dat nog iemand anders is opgevallen, en zo ja, of dat storend is.

Deze story is niet geschikt voor alle leeftijden. Daarom is deze alleen te lezen als je bent ingelogd. Zo houden we Quizlet.nl leuk voor alle bezoekers.

Reageer (1)

  • Wiarda

    Het probleem is een beetje bij dit verhaal dat ik meestal niets te zeggen heb wanneer ik een hoofdstuk gelezen heb. Niet omdat het uitzonderlijk saai was geweest, in tegendeel: ik vind dit verhaal juist belachelijk goed, dat is het punt. Na ieder hoofdstuk lijkt een deel van de Reichenbach-pijn weer op te spelen, en aan de ene kant is dat fantastisch (emoties losmaken bij mensen is als schrijfster een groot doel, een signaal dat jouw creaties dus werkelijk overkomen zoals je ze bedoeld had) en aan de andere kant... nou, het doet dus zeer. Dit zijn de momenten waarop ik zou wensen dat een fictief karakter echt was, alleen maar zodat ik een arm om hem heen zou kunnen slaan en vertellen dat het wel goed kwam. Alleen maar om hem een klein beetje uit deze krankzinnige depressie te halen... arme John.

    Dus, nu dat eruit is: dat verklaart dus hopelijk een beetje waarom ik telkens van die verschrikkelijk saaie en korte reacties schrijf, die meestal slechts weinig met het hoofdstuk te maken hebben. Dat komt gewoon omdat ik het liefste heel hard wil schreeuwen na elk hoofdstuk en met een kussen (ja, een kussen, ik mag je graag, dus ik besluit om daarin aardig te zijn, ik had ook voor een baksteen of een stoel of een dementor kunnen kiezen) naar jouw hoofd te gooien, commanderend dat Sherlock terug moet komen en dat ze moeten knuffelen en dat alles weer goed en mooi en zoet met cupcakes en kittens en regenbogen wordt. Dus. Zo. Dat is eruit.

    Prachtig hoofdstuk. Snel verder? ^^

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen