110- Familie Secrets...

Elisabeth POV
Aro keek naar Marcus, en de man/jongen naast hem die ik niet kende. De man leek verschrikkelijk boos toen hij naar de Volturi keek.
'Aro! waar zit je? Gaan we weer verstoppertje spelen?' vroeg de man hard. Hij leek naar De volturi toe te lopen, maar ik hield hem tegen met een extra muur. Hij liep er tegen op, en keek een beetje verbaast.
'Een nieuw speeltje?' vroeg hij sissend. Ik was lichtjes beledigd, en dat was geen goed ding. Een nieuwe vampier beledigen, kon gevaarlijk zijn.
'Ik hou er niet van om een speeltje genoemd te worden; ik heb me zojuist onafhankelijk verklaard. En trouwens, ik probeer dit gevecht te voorkomen. Door mijn vader aan te vallen, zou je mijn werk ongedaan maken en dat kan ik absoluut niet toestaan.' zei ik met een vriendelijk lachje, maar ik was niet vriendelijk. Deze man zou het echt niet allemaal verpesten.
'LIlly, kleintje, mag ik er even uit?' vroeg Marcus zacht. ik keek heel even naar Carlisle; hij glimlachte met zo'n Moet-jij-weten-glimlach.
ik maakte een opening, maar dat kon Marcus natuurlijk niet zien. Ik keek naar Dani. Hij glimlachte zachtjes en strekte zijn handen uit.
'Even achteruit, of we hebben bbq' zei Dani lachend terwijl hij vuur liet ontstaan rond de ingang, zodat Marcus wist waar hij door moest, waarna ik de poort weer sloot. Marcus glimlachte en bleef tussen de de Volturi en De Cullens staan. Als een soort grenswachter.
'De volturi zal de CUllens niet aanvallen, daar kan je zeker van zijn. Dat verzeker ik je.' zei hij. Dagmar snoof.
'Dagmar, je weet wie de leiding heeft over de VOlturi.' mompelde Marcus, waarna ik het schild liet vallen. Caius keek op, en voelde niets. Ik vertelde marcus niet dat ik een groter veld om hen heen had gemaakt, dat ook de Cullens nam, maar de Cullens zaten nog steeds in hun kooi. Eerder voor hun bescherming. De VOlturi leek inderdaad niet aan te vallen, maar ik hield het scherm toch op. VOor de zekerheid.
'Over Trisan kan je duidelijk niet veel verzekeren?' zei Dagmar op een uitdagende toon. Marcus keek hem aan, geen van hun twee gaf enig teken van ... emotie.. ze waren gelijk om een of andere reden. Ten slotte hield Dagmar zijn mond en keek naar mij, glimlachend. Het leek een soort van vernedering, maar Dagmar nam het goed op. lachen deed wonderen.
'Aro, Tristan is hier gekomen om een paar dingen te bespreken.' zei marcus. Aro bleef achter Caius staan, in bescherming genomen door Felix en Dimitri. tuurlijk, schoothondjes bleven schoothondjes.
'Als dit in een aangenamere ruimte moet besproken worden, zou ik jullie uitnodigen in mijn bureau of in de woonkamer.' zei Carlisle zacht. Marcus glimlachte zacht terwijl hij naar Aro en Tristan keek, hoewel het leek dat hij ook naar Dagmar keek die nu redelijk beschermend voor me stond. We hadden het maar 1 keer gehad over het feit dat we de aandrang hadden om elkaar te beschermen, maar we begrepen het wel allebei. Het was vreemd, maar op een manier ook.. veilig.
'we nemen je aanbod graag aan. Tristan, je leger buiten je bedienden zouden beter vertrekken. EN de VOlturi die het niet moeten weten, blijven ook beter hier.' mompelde Marcus, en er leek een echte macht van hem af te stralen. hij was veranderd, minder.. droevig, met meer emoties. Hij leek het ook te merken. Hij keek verbaast op en keek rond.
'Waar is Corin? Hoort ze niet bij de vast wacht van jullie vrouwen?' vroeg Marcus toen zijn blik over de Volturi ging. Caius snoof.
'Hij werd weggeroepen door iemand aan wie hij ook.. zijn diensten verleende in het verleden.' zei Caius met een klein glimlachje. Marcus' ogen werden groot, alsof hij nu pas iets besefte. Hij draaide zich naar Tristan die met hem mee gekomen was; zijn gezicht leek boos en teleurgesteld op hetzelfde moment.. en ergens ook bedroeft.
'Tristan! Wat heb je gedaan?!' riep hij plots uit. Tristan en zijn legertje krompen ineen, net zoals de VOlturi en de Cullens. De wolven huilden van de schrik, en ik moest toegeven dat het mij ook bang maakte. Ik wist dat Marcus vroeger anders was -voor de dood van Didyme, 1000en jaren geleden- maar ik had het zelf nooit meegemaakt, tot nu.
'Ik kon niet anders, Vader. Je maakte jezelf kapot, en Aro liet het gewoon toe. ik moest handelen; ik wou mijn vader terug!' Tristan leek bang voor de woede van Marcus, en ergens had hij wel een punt. Ik zou ook bang zijn als Marcus zo boos was op mij, en ik begreep Marcus ook. De meerderheid van de CUllens leek verbaast, ze wisten niet waarover hij het had.
'Corin behoord tot de vaste wacht van de vrouwen, ze heeft de gave om mensen gelukkig te maken, maar haar gave is verschrikkelijk verslavend. Marcus heeft haar altijd geweigerd.' zei ik stil. Marcus klapte zijn vleugels uit en keek naar mij. Ik knikte en opende het schild. Hij plukte Tristan en 2 anderen uit en kwam terug, waarna hij bij de volturi Caius en Aro meeplukte. Felix, Jane, Alec en Dimitri volgden uit zichzelf. Ik volgde met mijn legertje -met uitzondering van Luce en Shiyan- de CUllens naar hun huis, Marcus liet diegene die meekwamen voor hem lopen, om zeker te zijn dat ze meegingen. De rest kon niet anders dan wachten.