Vervolg voor het open einde van het boek:'het gouden ei'

Slapen kon Lieneke niet. Terwijl het maanlicht de kamer in schijnt door het gordijn kier, de wind de bladeren tegen het raam deed slaan en meerdere honden blaften in het donker, was Lieneke klaar wakker.
‘Zou Rex ook wakker liggen zoals ik dat doe?’ De slaapkamer lag er sober bij, ze woonde al zo lang in het huis en toch was ze kennelijk vergeten haar stempel ook op deze kamer te drukken. Zo was er geen kleur te bekennen behalve de bruine kleur van haar houten bed. Geen vrolijke tinten, blingbling of roze decoraties hadden haar slaapkamer bereikt. Al snel besloot Lieneke om op te staan, een onbekende motivatie zorgde ervoor dat ze al haar ochtend rituelen snel uitvoerde. Nadat ze klaar was met al haar ochtend rituelen zoals haar make-up aanbrengen, haren kammen, tandenpoetsen en ontbijten, liep ze naar buiten. Wanneer het appartementen complex van Rex voor haar staat stopt ze eindelijk met lopen. Hoe kan een man zomaar verdwijnen? Hoe kunnen twee mensen zomaar verdwijnen? Geritsel van bladeren langs haar gezicht laten haar ogen neerslaan naar de grond. Ze slaat haar witte wollen sjaal nogmaals om haar nek en knoopt haar laatste knoopje op haar dikke jas dicht. De warmte die ze zou moeten voelen door haar warme kleding liet op zich wachten. Terwijl een leeg gevoel overheerste. Nog een keer keek ze naar het appartement van Rex toen ze zich resoluut omdraaide en begon aan haar terugtocht naar huis. Mompelend dat ze nog zoveel van die man hield die was verdwenen.
“Rex, kom terug!” opgeschrikt door deze leus kijkt Lieneke op uit haar dagdroom naar een vrouw. Een vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd die hopeloos, met een hondenriem in haar hand, staat te zwaaien en te gebaren naar een hond iets verderop. Terwijl Lieneke verder loopt, met haar neus in haar wollen sjaal en haar handen in de zakken van haar kleurrijke jas, ziet ze in haar ooghoeken een opvallende auto. De kentekenplaat flitst voorbij maar is daardoor niet minder goed zichtbaar.
‘19-83-RX’ 1983 het jaar dat Rex haar ten huwelijk had gevraagd maar het huwelijk niet door zette omdat Saskia altijd in zijn leven zou blijven. RX stond voor Rex, dat was duidelijk. Ze was bijna thuis, de resterende tijd die ze moest doorbrengen met haar dagdromen die uitsluitend over Rex’ zouden gaan duurde niet meer lang. Eenmaal thuis maakte ze thee klaar, een tevergeefs poging om de warmte naar binnen te slurpen, ze bleef het koud hebben.
Vele maanden gingen voorbij, wat Rex voor Saskia had gedaan, deed zij nu voor Rex. Elke dag las ze berichten over iemand die op Rex leek, die gezien zou zijn in België, Nederland en Frankrijk. Uiteindelijk als ze doorvroeg en foto’s in de bijlage vond werd ze teleurgesteld. Vele huilbuien, woede uitbarstingen en wandelingen naar het appartement van Rex later, raapt ze zichzelf op en hoopt dat morgen een mooiere dag word.
Haar nieuwe gewoonte, ’s ochtends vroeg naar het appartement complex van Rex lopen terwijl ze de post die ze ontvangen had las, kreeg in deze zomermorgen een nieuwe wending. De zon die haar bleke armen verwarmde had niets geruststellends toen een man haar weg versperde. De man sprak Frans, een taal die Lieneke –dankzij Rex, goed sprak.
“goede morgen mevrouw”, Lieneke begroette de man die haar helemaal niet bekend voorkwam. Meestal zou ze ook doorgelopen zijn maar ze moest met hem een praatje maken, waardoor ze zichzelf voor gek verklaarde. De wind waaide zachtjes waardoor de geur van vers gemaaid gras in de lucht zweefde.
“Klopt het dat u de heer Rex Hofman zoekt?” overrompeld door deze vraag kon Lieneke deze vraag alleen maar bevestigen door ja te knikken.
“Als u wil weten wat er is gebeurd moet u mij volgen” de man liep richting de enige auto in de omgeving, er van uit gaande dat zij hem zou volgen. Ze volgde hem in een roes door de rare gedachten; ‘Als ik nu een vreemde man vertrouw om Rex te vinden en Rex is niet meer te vinden, moet ik dan vaker een vreemde man vertrouwen of bewijst het dan dat vreemde mannen niet te vertrouwen zijn?’
“Dit is wat ú gaat doen.” De manier waarop hij de nadruk op de u had gelegd deed haar huiveren van angst. Dit had ze nooit moeten doen. Op het dashboardkastje stond een heuse maaltijd; twee sandwiches, een mandarijn, chocoladen koekjes, drinken en een servet. De auto zelf was oud, de kilometer teller bewees dat door de vele kilometers die de auto had gereden –waarschijnlijk is de grens binnen vandaag en een week gehaald en zou de auto door een zuchtje wint uit elkaar vallen.
“… Als u wil weten wat er is gebeurt met Rex dan moet u hetzelfde ondergaan als hij.”
“Dat is goed” zei Lieneke resoluut.