109- Dagmars gave...

Elisabeth pOV
'Aro, waar zit je?' hoorde ik iemand roepen, het klonk van boven me, iets wat niet mogelijk was, want de enige die zoiets kon, stond duidelijk nog op de grond. ik keek rond me, voor ik naar boven keek. Aro leek doodsbang, hij gaf het bevel aan Jane dat ze hem moest neerhalen, en ook al wist ik niet of hij vriend of vijand was, ik nam hem in bescherming. Ik had zijn stem herkent, ik wist dat het Marcus was, ik herkende het soort gewaden dat hij al meer dan 16 jaar droeg. Ik wist alleen niet hoe goed ik erop kon vertrouwen aan wiens kant hij stond als Aro bang was voor hem. Ze waren heel erg Close geweest. Ik draaide me om naar de vampiers die "mijn" crest droegen. Dagmar keek me even aan en knikte.
'Your wish, my command, Lills.' mompelde hij. hij hield zijn hoofd schuin, en op het moment dat zijn zwarte vleugels uit zijn rug gekropen kwamen, werd zijn zilveren haar helemaal zwart. Hij haalde zijn zwaard tevoorschijn. Ik had hem ermee zien werken, en het maakte me een beetje bang, want het was sterk genoeg om het hoofd van een vampier af te hakken. Dat had ik met mijn eigen ogen gezien, maar hij kon er goed mee overweg, dus liet ik hem doen, op voorwaarde dat geen van mijn kinderen dat ding ooit in handen zou krijgen. Toch niet als ze zo klein waren als nu. Hij zag er helemaal anders uit, helemaal anders.. Ik zag Marcus weer wegvliegen. Was hij bang van Dagmar? Of wou hij nog niet toegeven dat hij er eigenlijk was. Terwijl Dagmar de lucht in vloog, keek ik naar Aro. hij leek doodsbang.
'Aro? Father? Wat is er?' vroeg ik zacht. Hij schudde zijn hoofd.
'Hoe kan het dat Marcus kan vliegen?' vroeg ik aan hen. Maar het was duidelijk dat de meerderheid van de wacht zelf geschrokken was van Marcus die hoog in de lucht vloog met vleugels. Aro wist het duidelijk, en Caius waarschijnlijk ook, aan de trek om zijn mond te zien.
'Het ziet er naar uit dat we eigenlijk veel minder weten over onze soort dan we dachten.' mompelde Carlisle zacht. hij had gelijk. er waren veel dingen die we nog niet wisten over onze soort. We kwamen er wel achter.
Ik zag Dagmar terug komen, hij lande vlak voor mijn voeten, wat sommige vampiers, en Leah deed grommen. ik hief mijn hand op dat ze niets moest doen, ik vertrouwde Dagmar, op een of andere vreemde manier wist ik dat ik hem kon vertrouwen met mijn leven.
'Marcus heeft zich uit de lucht teruggetrokken. Hij heeft zich terug bij zijn groepje gevoegd.' zei Dagmar, Aro's ogen werden een beetje groter.
'Ja, Aro. Tristan is aanvoerder, als je dat zo graag wilt weten. Tristan is terug, en als je het mij vraagt, is hij niet zo blij met je.' zei Dagmar tegen Aro. Hij had wel lef om Aro aan te spreken, iets waar je ballen voor nodig had. Maar hij hield hen dan ook goed onder controle in hun glazen kooi. Het was zijn gave om mensen op te sluiten in een glazen kooi, en die gave had ik gekopieërd rond de CUllens, meer voor hun veiligheid, hoewel ik wist dat Kate soms nogal opvliegend kon zijn.
'Hoe kom je bij hem terecht, ELisabeth?' vroeg Caius aan mij. Ik haalde mijn schouders op. Hij had geholpen om me te ontdoen van een vampier die te veel volturi aan me rook.
'Toevallig, terwijl hij zijn territorium verdedigde tegen vampiers die hun niet aan de wet leken te houden.' mompelde ik zacht. want dat was het ook. Die vampier had twee mensen bij hem die hij duidelijk niet als zijn eten beschouwde, hij liet hem filmen. Dagmar had later de films en de mensen vernietigd, op een moment dat ik niet keek. Hij was strikt.
Daarna keek iedereen naar de plaats waar mijn kinderen van tevoorschijn waren gekomen want we hoorden voetstappen. Het vierde leger was op komst. Toen Marcus tussen de bomen verscheen, lachte ik.
'Wel, nu we met 4 zijn, kunnen we kaarten.' mompelde ik terwijl meer van zijn groep naar voren kwam.