108- Fly on the wind...

Marcus PoV
We waren ver gevorderd. We wisten niet wanneer de VOlturi zou toeslaan, maar de sporen die we vonden waren nog heel erg vers. We zaten achter ze aan, en zouden niet veel later toekomen. Ik hoopte gewoon dat de Cullens Aro en Caius konden bezighouden tot de tijd dat wij daar waren.
'Zouden we niet sneller gaan als we wisten waar ze ongeveer waren?' De Roemenen deden weer lastig, ze waren helemaal naar vooraan getrokken en offerden de hele tijd hun mening, en hun hoop dat zij Aro's ogen mochten uitlepelen. Tristan mocht Aro haten, maar dat zou hij nooit laten gebeuren, ook al had Aro Elisabeth gestolen. Hij zou het hem nooit aandoen.
'Ik weet perfect waar ik heen ga, het is vrij duidelijk dat de Cullens hen weer naar het veld zullen lokken, omdat het uit de buurt van de mensen is.' zei Ik in de hoop dat ze daarmee weer zouden vertrekken.
'We zouden door de lucht moeten zoeken, dan weten we hoe ver we nog zijn van hen.' stelde Tristan voor. ik keek hem aan.
'Met de kans dat ze weten dat we hen achtervolgen, en ze ons opwachten en aanvallen? Ik ben niet van plan om te vechten, Tristan.' zei ik. De Roemenen keken op.
'Hoezo, niet vechten? Daarom kwamen we toch hierheen?' vroeg Stefan.
'Daarom hebben jullie ons hierheen gehaald.' zei Vladimir. tristan keek hen aan, maar het was duidelijk dat hij niet van plan was om over hen heen te laten lopen.
'Je komt hier erg vroeg mee aanzetten.' siste hij me toe. Ik glimlachte zachtjes, maar dat leek hij nog erger te vinden.
'Oké, even een momentje.. diegene die zo'n erge hekel hebben aan de VOlturi, en ze meteen willen vermoorden, kunnen beter gaan... deze ouwe man naast me zou het vreedzaam willen oplossen.' zei hij zonder ook maar een sein van enige emotie op zijn gezicht. Hij verried niets. Het deed me bijna denken aan mezelf. Als ik zo emotieloos deed. De Roemenen en nog een paar anderen keken ons verbaast aan, daarna boos.
'We trokken naar Volterra om hen uit te roeien, de plaag die heerst in onze wereld, en nu wil je niet meer vechten?' riep iemand, een van de Egyptenaren die gespaard was door de Volturi, maar zijn hele clan had ten onder zien gaan. Tristan keek hem recht aan, zonder te antwoorden.
'Als je niets anders wil doen dan vechten, vertrek dan..' zei ik terwijl ik mijn vleugels uit klapte. Ze deinsden achteruit in schrik. Ik klapwiekte met mijn vleugels, de Egyptenaar, de 2 Roemenen en nog een paar anderen vertrokken. Abel en Gregory keken geamuseerd toe.
'Dan toch maar door de lucht?' vroeg Tristan terwijl we verder liepen.
'Als je dat zo graag wilt, ik ken het gebied hier, blijf jij bij je legertje?' het was geen vraag, het was een half bevel. Hij deed wat ik vroeg, maar voor ik vertrok, checkte ik eerst of de Roemenen echt vertrokken waren. Ze gilden bijna toen ze me zagen gelijk vliegen met hen, alleen dan boven hun hoofden.
Ik draaide me om met een lichte glimlach, en vloog terug naar het deel van de CUllens. Ik zag en hoorde ze voor ze mij zagen. De Volturi, de Cullens, en zo te zien had zelf ELisabeth een legertje gebouwd. Ik hoorde Caius zeggen tegen Elisabeth dat ze weer naar huis moest komen, en Elisabeth protesteren, zoals ik had verwacht. Maar er was nog iemand niet. En die had ik nodig.
'Aro, waar zit je?' riep ik. ALle ogen waren op mij gericht, Aro's gezicht was nu duidelijk, en doodsbang. hij keek naar Jane.
'Haal hem naar beneden.' zei hij tegen Jane. Ze leek te doen wat hij wou, maar ik voelde niets. Aro draaide hem naar Bella, maar die leek even verbaast. Het was Elisabeth die me beschermde. Achter haar stond iemand die ik nooit verwacht had, maar ik was blij dat diegene er was. Tot Lilly en hij een blik van verstandhouding uitwisselden, en hij zich klaar maakte. Ik vloog weg, want ik wist dat de velden die ze om de volturi en de Cullens heen getrokken had, op de grond moesten staan. Ik wist wie ze gemaakt had, iemand die Aro ooit heel graag in zijn wacht wou. Iemand die mij zou kunnen tegenhouden...