Proloog

Ik voelde mijn hoofd met een klap tegen de muur komen en schreeuwde van de pijn. Langzaam werd mijn haar nat, en ik wist dat er bloed uit mijn hoofd liep. Charly was blijkbaar geschrokken van zijn eigen kracht en strompelde achteruit. Ik was kwaad op hem en wilde hem terug roepen, hem in elkaar slaan. Maar mijn hoofd deed teveel pijn. Langzaam voelde ik hoe de kloppende pijn zich naar mijn voorhoofd verplaatste. Mijn benen begonnen te trillen en ik zag Charly wegrennen. Dat was zijn beste keuze ooit. Mij laten liggen tot ik zou sterven. Dit alles had één voordeel. Charly zou me nooit meer aan kunnen raken, met geen vinger. Ongetwijfeld zou dit een zelfmoord worden genoemd. Maar dat kon mij niet meer schelen. Het enige waaraan ik dacht was mijn zusje. Of ze het wel zou redden zonder mij. Thuis. Bij papa. Er stroomde een traan over mijn wang terwijl ik eraan dacht. Ze zou het moeten redden. Dat moest gewoon. Langzaam werd het zwart voor mijn ogen.