OO2

Glimlachend om Mia's opmerking gooide ik mijn danstas in de hoek van onze woonkamer. Steunend op de kruk liep ik naar de kamer. Ik zette de tv aan om naar het nieuws te luisteren en liep door naar de keuken. Aangezien Mia niet kon koken deed ik dat. Ik wierp een blik op het lijstje op de koelkast en zag dat we vandaag macaroni zouden eten. Mijn lippen krulden weer en ik pakte alle spullen die ik nodig had. Ik hoorde dat Mia zich achter me op de bank installeerde en ik draaide me even naar haar om. Met een vragende blik keek ze me aan. Alsof ik haar gedachtes kon lezen zei ik: "Macaroni."
Glimlachende draaide ze zich weer terug naar de tv en ik begon met koken.

Ik zette net de borden op de tafel toen het misselijke gevoel weer begon. Nu nog erger dan vanmiddag. Mijn handen vlogen naar mijn buik en ik voelde de bezorgde blik van Mia op me rusten. Ik gooide de kruk neer en rende zo snel ik kon weer naar de wc.
"Misschien moeten we naar de dokter?" zei Mia toen het weer over was.
Het enige wat ik deed was knikken.
"Nou, let's go then." Mia stond al in de gang om naar haar autosleutels te zoeken. Ze had een klein, rood Fortje. Meestal gingen we met de bus en we namen alleen in dit soort gevallen haar auto.
Mia kwam de kamer weer in en zag me nog net teleurgesteld naar de macaroni kijken.
"Die warmen we straks weer op, oke?"
Opnieuw knikte ik.

De harde stoel in het kleine wachtkamertje deed pijn aan m'n rug. Mia stond met de blonde baliemedewerkster te praten. Ik kon het niet verstaan, maar ik zag haar soms naar me wijzen en kijken. Het meisje, dat ongeveer even oud was als mij, knikte steeds.
Ik schrok op toen mijn naam werd geroepen. Ik keek om me heen en zag dat de mensen, die er net nog zaten, blijkbaar al weg waren. Ik stond op en samen met Mia liep ik achter de lange man aan.

Binnen een kwartiertje stonden we weer buiten. De dokter dacht dat het alleen maar een griepje was, maar had me voor alle zekerheid een zwangerschapstest meegegeven. Het idee alleen al maakte me duizelig.
Het eerste wat ik deed toen we thuiskwamen was de test.
Zenuwachtig liep ik met het apparaatje in mijn hand door de kamer. Het gaf nog niks aan. Mia duwde de borden macaroni in de magnetron en kwam toen naast me staan. Ze kneep in mijn vrije hand. Ik keek haar even aan en ze gaf me haar bekende, geruststellende blik. Mijn aandacht werd weer naar mijn andere hand getrokken door het oplichtende schermpje.