Gaat ze dansles halen? En what about Mike?

"Nou, ja. Ik moet naar dansles. Dat begint om 4 uur." zegt Mara. Ze kijkt op haar horloge. 10 over half vier al. "Dan mag je wel opschieten!" zegt Mike terug. Hij lacht. "Waar heb je dansles?" vraagt hij. "In Aramba,het oude schoolgebouw wat vroeger Economicie heette. Ken je dat? Hier zeker nog 20 min vandaan!" zegt Mara bezorgd. "Oh dat. Ik heb nog een helm bij me en laat het nou toeval zijn dat ik daar langs kom." zegt Mike. Hoorde ze dat nou goed? Dat hoeft hij geen twee keer te zeggen. Mara pakt de helm aan en zet hem op. "Hij is misschien een beetje te groot maar we zijn er toch zo. Spring maar achterop!" zegt Mike. Mara gaat achterop de blauwe scooter zitten. Het zit lekker. Ze schrikt als ze wegrijden en grijpt Mike vast. Mike legt haar handen om zijn middel en zegt: "Pak me maar stevig vast want we gaan harder zo.". 10 minuten later stoppen ze voor de deur van Aramba. Mara stapt af en zet haar helm af. "Bedankt dat je me hebt gebracht." zegt ze verlegen. "Geen dank hoor. Het was ook mijn schuld dat je viel!" zegt hij terug. Mara geeft de helm terug en groet hem. Ze loopt naar binnen en als ze de deur dicht wil doen kijkt ze nog even achterom. Hij zwaait. Zij zwaait terug. "Tot de volgende keer" hoort Mara hem nog roepen als ze de deur net dicht doet. Oh, wat was dat een veilig gevoel op die scooter. Het was alsof ze hem al jaren kende zo met haar armen om hem heen. Maar het voelde zeker goed. Wat voor rare kriebels in haar buik voelt ze nou? Zal vast niks zijn. Ik dans het er wel uit. Denkt Mara nog even als ze zich omkleedt.