041*

Ik hield mijn ogen strak dichtgeknepen, tot het geluid stopte. De sterke greep van Gustav om mijn middel verzwakte en voorzichtig hief ik mijn hoofd op. Ik hoopte even dat alles weer normaal was, fout. Alles stond nog hetzelfde als toen ik mijn ogen sloot. Bijna zakte ik door mijn benen heen. Tranen stroomden onophoudelijk over mijn wangen en ik sloeg een arm om Bill heen, die er net zo erg aan toe was. Ik was er bijna zeker van dat iedereen hier nu op instorten stond. Ik had al 4 nachten achter elkaar geen fatsoenlijke slaap gehad, hoe kon ik dit overleven?

Bill POV
Ik probeerde mijn tranen binnen te houden, maar het lukte niet. Ik was doodsbang. Ik wilde naar beneden springen en schreeuwen, naar alles wat daar beneden was. Ze mochten me hebben, ik durfde geen oog meer dicht te doen. Na al dit gebeuren zou ik waarschijnlijk nooit meer alleen in het donker willen zijn, misschien haal ik deze nacht niet? Ik had mijn nagels in Crissie's vel geboord, maar ze leek het niet eens te merken. Tom en Georg hadden beiden een arm om me heen geslagen en probeerden me een beetje te troosten door zachtjes in mijn oor te sussen. Mijn tranen bleven komen. Ik liet me op de grond vallen en probeerde weg te kruipen in de muur. De anderen draaiden zich naar me om en knielden bij me neer. Het leek allemaal in slowmotion te gaan. Ik voelde me duizelig en het leek alsof de kamer rond draaide. Ik was gek geworden, totaal gek. 'ROT OP!' Schreeuwde ik uit het niets, en maaide wild met mijn armen om me heen. 'LAAT ME MET RUST!' Tom pakte mijn armen vast en omhelsde me. 'Het komt wel goed broertje,' fluisterde hij in mijn oor. Ik hield me stil, drukte me tegen hem aan en begroef mijn gezicht in zijn shirt. 'Ik wil hier weg,' snikte ik bijna onhoorbaar. Het leek steeds lichter in de kamer te worden, of was dat nou echt? Voorzichtig keek ik over Tom's schouder; het kleine gloeilampje werd feller en feller. Ik werd verblind, tot ik iets uit elkaar hoorde springen en alles weer pikdonker werd. Doodse stilte... Het enige wat ik hoorde was mijn eigen hysterische gesnik. 'Stop... Stop, alsjeblieft!... Hou op...' Fluisterde ik ertussen door. Weer had ik mijn ogen gesloten. Niemand bewoog zich nog. Niemand dúrfde zich te bewegen, bang voor wat er ging komen. 'Volgensmij zijn we weer thuis.' Hoorde ik Georg fluisteren. Ik wilde niet kijken, ik was bang voor de realiteit, ik hoopte dat dit alles een of andere stomme droom was. Maar hoe kon het een droom zijn als ik de pijn bleef voelen? Hoe kon dit zo echt zijn als het een droom was? 'Moet ik een lichtknop zoeken?' Fluisterde Gustav. 'Nee, straks zijn we je kwijt,' Georg's stem klonk gemeend. We bleven zitten, precies hetzelfde, ons niet veroerend, met zijn vijven tegen de muur. Ik zou niet weten hoe laat het was, maar hoopte vurig dat het al bijna licht werd.



Hihi, zouden ze weer thuis zijn?
ja, er gebeuren rare dingen hier ^^

Reacties? <3