016

Langzaam verwijderen onze lippen zich weer van elkaar. Dit keer zijn er geen verwarde blikken in onze ogen te zien, alleen maar liefde, pure liefde. Mijn mondhoeken krullen omhoog tot een brede glimlach. Sarah slaat haar armen om me heen en knuffelt me stevig. ‘Ik hoop dat je nu beter kunt slapen, je ziet eruit als een zombie met gigantische wallen.’ Sarah kijkt me even bezorgd aan. ‘Je hebt helemaal niet geslapen vannacht, hé?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik heb alleen maar liggen piekeren, zoals ik je al heb verteld.’ Ze knikt en laat het erbij zitten. Er valt een stilte, maar geen ongemakkelijke, het is een fijne stilte, ieder met zijn eigen gedachtes. ‘Zullen we naar mijn huis gaan? Daar is het iets warmer dan buiten.’ Breek ik uiteindelijk de stilte. Sarah kijkt me aan en knikt. We lopen naar mijn huis. Nergens is aan te zien dat we net gezoend hebben. ‘Ben terug.’ Mijn stem schalt door het huis. ‘We zijn in de woonkamer.’ Klinkt de stem van mijn moeder. Sarah en ik lopen naar de kamer, waar alleen mijn vader en moeder nog zitten. ‘Willen jullie thee?’ Mijn moeder kijkt ons vragend aan. ‘Ja, lekker.’ Klinkt het in koor. We kijken elkaar met een brede grijns aan. Ik weet bijna zeker dat mijn ouders merken dat er iets is gebeurd, vooral mijn moeder. ‘Liam, wil je me even helpen?’ Mijn moeder wenkt me naar de keuken. Terwijl ze thee inschenkt begint haar ondervraging, precies zoals ik verwachtte. ‘Wat is er tussen jullie gebeurd in het park?’ Ze pakt de suiker en kijkt me even aan. Ik haal mijn schouder op. ‘Niet veel bijzonders. We hebben alleen gepraat over de meest grote onzin.’ Voor een deel was het waar, het andere deel waar we hebben gezoend verzwijg ik nog even. Mijn moeder hoeft niet alles te weten. ‘Ik weet dat je iets verzwijgt, Liam. Vertel op, wat is er nog meer gebeurd?’ Ik schud even mijn hoofd. ‘Hoe nieuwsgierig kun je zijn? Er is niks gebeurd, zoals ik je al verteld heb.’ Mijn moeder pakt me bij mijn schouders en duwt op een stoel in de keuken. ‘Ik merk het toch aan je, dat er meer gebeurd is dan alleen praten.’ Ze gaat tegenover me zitten en slaat haar armen over elkaar heen. ‘Ik hoef je toch niet alles te vertellen. Dit is iets tussen Sarah en mij, we moeten het alleen doen. Bovendien kom je er waarschijnlijk toch wel achter.’ Ik sta op, pak onze kopjes en loop terug naar de woonkamer, mijn moeder verbaasd achterlatend. Voorzichtig nip ik van mijn hete thee. Ik besluit dat het nog te heet is om te drinken en zet het terug op tafel. Opeens begint mijn buik te rommelen en bedenk ik dat nog niet eens heb ontbeten. Weer loop ik naar de keuken waar ik een broodje maak. ‘Je hebt gelijk, Liam. Je hoeft me niet alles te vertellen, maar het is gewoon zo raar. Je hebt nog nooit wat voor me verzwegen. Het is begrijpelijk, aangezien je ook ouder wordt en niet alles meer aan je moeder wil vertellen, maar ik moet er gewoon aan wennen.’ Terwijl mijn moeder praat ga ik weer tegenover haar zitten. Ik knik zachtjes. ‘We hebben gezoend in het park.’ Floept er dan toch uit mijn mond. Er ontstaat een glimlach op mijn moeders gezicht. ‘Ik ben blij voor je, maar je had het me niet hoeven vertellen.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Wat boeit het. Je was er waarschijnlijk toch wel achter gekomen. Plus het voelt eigenlijk wel goed om het je te vertellen.’ Ook op mijn gezicht is een brede glimlach te vinden. ‘Dus jullie hebben nu wat?’ Vragend kijkt ze me aan. ‘Weet ik niet, we zien wel.’ Ik sta op en wil weer terug naar de woonkamer lopen, als mijn moeder me in een knuffel trekt. Ik knuffel haar terug en maak me los uit haar omhelzing. ‘Zeg alsjeblieft niets?’ Smeek ik haar bijna. Mijn moeder schud lachend haar hoofd, maar beloofd dat ze het niet zal vertellen. We lopen terug naar de woonkamer en ik laat me expres dicht naast Sarah op de bank vallen. Waardoor mijn hele lichaam warm wordt als het de hare raakt.

Sometimes it’s better to talk about your feelings.