015

Mijn gedachten zijn de volgende morgen nog steeds een grote puinhoop. de woorden van mijn moeder blijven zich maar herhalen en ook de vragen van gisteravond blijven maar in mijn gedachten spoken. Ik heb bijna heel de nacht niet geslapen, omdat ik telkens lag te piekeren. Met gigantische wallen onder mijn ogen zit ik dan ook aan de tafel om te ontbijten. Mijn moeder kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, als ze mijn wallen ziet. ‘Wat heb jij gedaan vannacht?’ Vragend kijkt ze me aan. Ik haal moe mijn schouders op en laat mijn hoofd op mijn handen rusten. ‘Heb bijna de hele nacht wakker gelegen.’ Ik kan een gaap niet onderdrukken en sluit mijn ogen voor een paar seconden. ‘Hoezo kon je niet slapen?’ Vraagt mijn moeder door. Ik weet dat ze door zal vragen tot ze weet wat er aan de hand is. Inmiddels zijn mijn vader, Nicola en Ruth ook beneden gekomen en volgen ons gesprek. Ik open mijn ogen weer en kijk haar aan. ‘Gewoon niet.’ Is mijn vage antwoord. ‘Liam, je kan ons altijd alles vertellen. Dus ook nu. Wat is er aan de hand?’ Mijn moeder kijkt me ietwat dwingend aan. ‘Dit moet ik zelf oplossen, oké? Zonder jullie hulp.’ Zonder wat te eten sta ik op en loop weer naar boven. Ik moet me concentreren op mijn auditie, maar door de puinhoop in mijn hoofd lukt het niet en de auditie is al over een week! Ik begin me steeds meer zorgen te maken, waardoor de puinhoop in mijn hoofd mogelijk nog groter wordt. Ik laat me met een zucht achterover op mijn bed vallen en sluit mijn ogen. Het duurt niet lang of ik val in slaap, dromend dat mijn auditie verschrikkelijk slecht gaat.

Verschrikt open ik mijn ogen en zie Sarah aan het voeteneinde van mijn bed zitten. ‘Uitgedroomd?’ Vraagt ze. Ik kijk haar aan en knik. ‘Gelukkig wel, hopelijk komt die droom niet snel terug.’ Een rilling trekt langs mijn rug. ‘Ik wou vragen of je mee ging naar het park. Om even te praten.’ Verlegen kijkt ze naar mijn groen geverfde muur. ‘Ik ga met je mee, ik wil je ook wat vertellen.’ Ik sta op en fatsoeneer mijn kleding en haar. ‘Ga je mee?’ Sarah schrikt op uit haar gedachten en knikt. Samen lopen we naar beneden waar heel mijn familie gezellig thee zit te drinken. ‘Ben even weg.’ Mijn hoofd piept om de deur heen en mijn ouders knikken. In de hal trek ik mijn schoenen en jas aan. Sarah en ik lopen stilzwijgend naast elkaar naar het park. Daar laten we ons op een bankje ploffen en nog steeds is het stil. ‘Ik wil met je praten over gisteren. Ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten. Telkens weer schieten de beelden door mijn hoofd. Jouw lippen op de mijne.’ Ik luister aandachtig en Sarah zucht diep. Opeens kijkt ze me aan om mijn reactie te peilen. ‘Ik kan jou ook niet uit mijn hoofd zetten. Vannacht heb ik bijna de hele nacht over gisteren liggen te piekeren. ik denk dat ik over mijn oren verliefd op je ben.’ Verlegen kijk ik naar het vijvertje, die opeens heel interessant is. ‘Meen je dat?’ Sarah stem klinkt als een fluistering. Ik draai mijn hoofd haar kant op en knik zachtjes. ‘Ja, ik meen wat ik zei.’ Sarah’ s ogen beginnen te twinkelen. ‘Ik denk dat ik ook verliefd op jou ben.’ Haar blik houd me gevangen en onze lippen komen steeds dichter bij elkaar. Voor de tweede keer voel ik haar zachte lippen op de mijne en heel de wereld vervaagd om me heen. Alleen Sarah en ik.

I Love You.