Me equals complications.

’Jasper wat heb je met haar gedaan?!’ riep Alice, met een vage lach.
Ik keek lachend naar haar op. Klaar om mijn mislukte actie uit te leggen. Mijn glimlach verdween echter meteen toen ik haar gezicht nauwkeurig bekeek. Haar blik stond bezorgd, er zat haar iets dwars.
’Wat is er Alice?’ vroeg Jasper meteen alert. In één enkele seconde stond hij naast haar. Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar zo dichter naar zich toe.
’Ik zie steeds donkere flitsen, toekomsten die ik niet kan zien omdat-‘
‘Omdat ik er deel van uitmaak,’ mompelde ik. Ik werd het langzaam aan beu om steeds het probleem te zijn. Om complicaties te veroorzaken.
Jasper’s gezichtsuitdrukking verstarde en daarmee verdween de lichte topaaskleur in zijn ogen, die vervangen werd door een donkere, bijna zwarte, tint.
Ik liet mijn hoofd zakken en voelde tranen achter mijn netvlies branden. Nooit zou ik hier gelukkig kunnen worden, want nooit zou ik normaal zijn. Jasper had gelijk. Ik had hun perfecte leventje verstoord en het werd tijd dat ik daarmee stopte.
’Waar ga je heen?’
Ik draaide me om naar Alice die me bezorgd aankeek. ’Ergens waar ik jullie niet langer lastig val.’ In een flits stond ze naast me.
’Je gaat mee naar huis, dan leen ik je droge kleren.’ Ze haakte haar arm bij me in en sleurde me mee.

Alice duwde me de badkamer in en legde het stapeltje kleren, dat ze nauwkeurig voor me had uitgezocht, keurig op de rand van het bad.
’De handdoeken liggen in die kast,’ vertelde ze en na die woorden sloot ze de deur achter zich.
Waarom was ze toch altijd ze vriendelijk voor me? Het moest verschrikkelijk voor haar zijn om in mijn buurt te zijn, afgesloten van de gave waar ze zo op vertrouwde. Om complete duisternis te zien in de toekomst van haar geliefden, omdat ik er deel van uitmaakte.
Ik gooide mijn kleren op een natte hoop in de hoek van de douche en droogde me af met één van de handdoeken die ik in de kast vond. Het setje ondergoed paste perfect, maar was iets uitdagender dan ik zelf zou dragen. Ik reikte net naar het rode kleedje, toen de badkamerdeur met een zachte piep openging. Als versteend bleef ik, met mijn hand nog steeds uitgestrekt, naar de deuropening staren. Er kon een uur voorbij zijn gegaan, misschien een dag. Of het was slechts een minuut eer ik eindelijk het verstand kreeg mijn armen om mij heen te slaan.
’Sorry,’ mompelde Jasper, die zelf uit een coma leek te komen. Hij sloot meteen de deur en liet mij gegeneerd achter. Ik trok snel het kleedje aan en wikkelde mijn natte kleren in de handdoek die ik had gebruikt.