009

Zayn Jawaad Malik POV
Louis en ik kwamen aan en ik zag Harry heel bezorgd kijken. Ik schrok een beetje. Nog nooit had ik hem zo bezorgd om iets of iemand gezien.
'Thanks, dat jullie gekomen zijn,' zei Harry.
Ik vroeg Hazza haar te beschrijven. Na een korte beschrijving kreeg ik wel een beeld in mijn hoofd van haar. Dat moest dan wel een uitzonderlijk knap meisje zijn.
Louis keek Harry even onderzoekend aan en keek daarna bezorgd naar mij. Haz beet op z'n lip, zo te zien had hij moeite om niet in huilen uit te barsten
Hij dacht echt dat het zijn schuld was.
'We'll find her,' beloofde Louis hem.
'Laten we opsplitsen,' besloot ik en na een kort overleg liepen we alledrie andere richting uit.
Ik stak de straat over, oplettend of ik niet overreden werd en of ik Scarlett ergens zag. Ik sloeg de hoek om en zag een parkje. Langzaam liep ik door het halve hekje en sloeg een pad aan mijn linkerhand in.
In gedachten verzonken liep ik een rondje door het parkje. Net toen ik me bedacht dat ze hier niet was, zag ik een in elkaar gedoken meisje op een bankje zitten.
Ze merkte me op, en schrok.
Ik liep rustig op haar af. Ze bleef me angstig aankijken met haar roodbehuilde ogen. Nu begon ik me echt af te vragen wat er aan de hand was.
'Mag ik naast je komen zitten?' vroeg ik voorzichtig en gebaarde naar het bankje. Even keek ze naar de ruimte naast zich, knikte toen aarzelend en schoof een stukje op. Ze veegde met haar mouw haar tranen weg.
'Harry stuurde me om je te zoeken, hij maakt zich zorgen,' legde ik uit.
Ze deinsde een stukje van me weg. 'Wie ben je?' vroeg ze met trillende stem.
'Zayn,' antwoordde ik. 'Jij bent Scarlett toch?
Langzaam knikte ze.
Ik wilde haar troosten door met mijn hand over haar rug te wrijven. Maar in plaats van dat het haar troostte had ik het nog erger gemaakt.
Ze begon weer te huilen. Ik kon mezelf nu echt voor mijn kop slaan.
Dat had ik echt niet moeten doen, want ze stond op en begon te rennen. Volgens mij had ze zelf geen idee waarheen. Ik schrok, wat was ze van plan?