Tomorrow is the day!

Als ik thuis aankom zie ik mijn vaders auto staan. Dat betekend dus dat hij thuis is. Zo zacht als ik kan sluip ik naar binnen. Ik kijk de woonkamer in maar zie hem nergens. Ik open de keukendeur op een kier en zie mijn vader aan de eettafel zitten met een krant in zijn hand. Zacht loop ik de trap op. Ik dump me tas en trek me pyjama aan. Expres hard stampen loop ik de trap af en de keuken in. “morge” me vader mompel iets terug en gaat weer verder met lezen. Gelukkig hij heeft niks door! Ik eet wat en ga dan weer naar boven als ik gedoucht ben kleed ik me weer aan. Iets wat bij mij nooit makkelijk gaat. Als ik dan eindelijk weer iets bij elkaar heb geflanst wat mijn lichaam zoveel mogelijk bedekt start ik mijn pc op. Morgen is het zover. Morgen ga ik ze eindelijk ontmoeten. Als alles goed gaat ten minste. Ik lees nog snel me mail en sluit dan weer af.

Verder verloopt de dag zoals gewoonlijk. Ik die me zolang als mogelijk is, verstop op me kamer. Mijn vader met zijn losse handjes en mijn mentor die weer een poging doet om een normaal gesprek te hebben met mijn vader. Ondertussen is het alweer tijd om te slapen. Naja voor mij dan. Ik moet er morgen om 5 uur alweer uit. Ik ben zo zenuwachtig. Wat als er iets fout gaat. Dan is mijn leven voorbij. Als ik door de politie opgepakt word. Moet mijn vader me komen ophalen. En de rest kan je zelf wel invullen. Ik blijf maar draaien, ik kan niet de juiste slaap houding krijgen. Vandaag had ik ruzie met me vader. Waarom, dat weet ik niet eens meer. Het enige wat ik heb onthouden waren de klappen. Maar die zijn ook moeilijk te vergeten, vooral omdat die plekken nog steeds zichtbaar zijn. Als ik al mijn wekkers nog eens heb gecontroleerd, val ik eindelijk in slaap.