XVII

Stefan volgt de graaf de kelder uit, een paar trappen op en een gang door. Opeens stopt de graaf voor een wandtapijt. Stefan loopt bijna tegen hem op. De graaf schuift het tapijt opzij en opent een deur."Vlug, ga hierin, helemaal tot boven." Stefan loopt een trap op en komt uit op het dak van de hoogste toren van het kasteel."Je hebt mijn leven gered." Stefan schrikt; hij had de graaf de trap niet op horen komen. Hij kijkt naar beneden."Waarom?" Hij haalt z'n schouders op. "Wat is uw naam?"
"Wat?" de graaf is verrast, hij had de vraag niet verwacht. "Uw naam. Ik vroeg me af hoe u heet. Iedereen praat altijd over 'de graaf' maar, ja..." De graaf glimlacht,"Cristian. Ik heet Cristian." Nu merkt Stefan pas dat de graaf, Cristian nog altijd op de trap staat. Waarom komt u niet naar boven?" Cristian, Stefan vindt het raar om zo aan hem te denken, trekt z'n wenkbrauwen op," De zon misschien.""Oh. Ja."

Alle dorpelingen zijn ondertussen al terug buiten, ze hebben niks gevonden, op twee na. Ze wouden nog wat rondkijken."Hey, Grigori, kom je nog?""Ik kom eraan. Waarom wil je zo graag weg? Ben je soms bang, Dumitru?""Natuurlijk niet. Het is hier gewoon raar, trouwens, iedereen is al buiten, misschien laten ze ons achter." Grigori en Dumitru beginnen een beetje te worstelen. Grigori wordt om ver geduwd en belandt tegen een wandtapijt, dat scheurt en er komt een kleine deur te voorschijn. Ze kijken elkaar aan en rennen snel naar buiten. "Hé! Kom terug! We hebben nog een deur gevonden!" De dorpelingen kijken om. "We hebben een verborgen deur gevonden. Laten we gaan kijken." Alle dorpelingen draaien zich om en gaan terug naar het kasteel, naar de deur.

reactie's zijn altijd welkom(baby)