5.1

v.

Willemijn zat dan wel in de Starbucks, daar in de Beethovenstraat, maar het leek alsof haar hersenen heel ergens anders waren. Haar hoofd was gevuld met watten en die konden geen enkele gedachte produceren. ´O,´ was het enige dat ze kon uitbrengen. ´O.´
Luke schoot in de lach. Hij merkte dat het meisje totaal van haar voetstuk gevallen was. Maar beter ook, want hij kreeg een beetje de kriebels van de manier waarop ze hem net uit de tent probeerde te lokken. Even had hij gedacht dat ze hem doorhad, maar nu was hij er wel achter dat dat zeker niet het geval was. Dat was ook te opportunistisch natuurlijk, want zoveel voor de hand lag zijn plan helemaal niet. In ieder geval hoefde hij nu niet meer bang te zijn voor meer ondervragingen. Gelukkig maar.
'Maar... Oké, die zag ik niet aankomen,' gaf ze toe, met nadenkrimpels in haar voorhoofd. Ze nam nog een slokje van haar koffie en het viel Luke ineens op dat ze best een klein gezicht had. Wat raar dat hij dat nog niet eerder gezien had. Of nou ja, eigenlijk had hij nog nooit echt goed naar Willemijn gekeken.
Willemijn deed haar mond open om iets te zeggen, en hij voelde zijn lichaam verstrakken in afwachting van haar woorden. 'Maar, waarom dan?'
Luke gaf een antwoord voordat hij erover had nagedacht. 'Omdat ik eerlijk gezegd denk dat jij een heel leuk meisje bent.' Oké, Luke, hoe opvallend kun je zijn? Blijf in je rol, alsjeblieft!
'Onzin,' antwoordde ze fel, en hij zag de twinkeling in haar ogen. Misschien was ze zoiemand die erop kickte om mensen te ontmantelen. 'Ik zit hier voor die roddel, hé? Je kunt trouwens niet zo heel goed liegen.' Ze kneep haar ogen tot spleetjes, alsof ze dwars door hem heen kon kijken. Hij kromp ineen. Hoe kon het dat dit meisje, normaal zo verlegen en, nouja, níetig zelfs, hem ineens liet voelen alsof hij kleiner was dan een mier?
'O ja, wat dat betreft...' Hij hoorde zichzelf aan de zin beginnen, maar wist niet hoe hij hem af moest maken. Dit zou nog een hele kluif worden, wilde hij dit gesprek zo laten verlopen als hij gepland had. Zuchtend pakte hij zijn koffie en probeerde zo langzaam mogelijk te drinken, in de hoop dat hij het moment van de waarheid kon uitstellen.