Hoofdstuk 1

'Conor Ó Lee, wordt het niet eens tijd dat wij gaan opletten? En haal die muziek uit je oren.'
Ik trok de dopjes eruit, en werd meteen overvallen door de oorverdovende stilte van het klaslokaal, dat slechts onderbroken werd door wat gegiechel en gegrinnik.
'Wat zei u?'
'Heb je dan helemaal niets mee gekregen van wat ik aan het vertellen was?' Meneer McLean kwam naar me toe gelopen en zette dreigend zijn handen op de de tafel naast me neer. De tafel waar Fynn aan hoorde te zitten. Een lege tafel.
'Ik vroeg je of je het gedicht van Shakespeare voor wilde lezen, maar ik zie dat jij met heel andere dingen bezig bent.' Hij trok het papier waar ik op had zitten krabbelen van mijn tafel af en hield het voor zich. Ik zag hem slikken toen hij zag wat ik getekend had. Stephen, die achter me zat, scheen het ook gezien te hebben, want hij schoot in de lach en gaf me een mep tegen mijn hoofd.
'Je lijkt wel één of andere weduwe Con, dat die nerd je überhaupt wat kan schelen!' Ik voelde woede oplaaien, draaide me om naar Stephen en zonder dat ik erbij na had gedacht was ik hem al aangevlogen. Ik bonkte met mijn vuisten in op zijn gezicht, wilde hem zoveel mogelijk pijn doen, toen meneer McLean me van hem aftrok.
'Nu is het genoeg Ó Lee, er. uit.' Hij zag er even furieus uit als ik me voelde.
Ik kwam bruusk overeind, griste mijn spullen bij elkaar en rende met gebogen hoofd het lokaal uit.

---

Het was koud, kil buiten. Ik trok mijn jas dicht om me heen en boog lichtelijk voorover om tegen de harde wind in te stappen. Regendruppels waaiden in mijn gezicht, gleden langs mijn wangen om laag, en ik liep verder, steeds verder, zonder te weten waarnaartoe, gewoon weg, ver weg, tot ik niet langer meer wist of het water over mijn wangen zout, of zoet was.