Jullie komen me bekend voor...

Langzaam draaide ik me om proberend geen geluid te maken en zo bleef ik een tijdje wachten. Toen ik dacht geen stemmen meer te horen gluurde ik voorzichtig door de bladeren en spiedde rond. Ik slaakte een zucht van opluchting toen ik de jongens gelukkig nergens zag. Langzaam kwam ik overeind en op mijn hoede liep ik over het grasveld. Eerst keek ik of ik van een afstand door de schuifdeuren kon kijken of Esther, Bonnie en Caroline ongedeerd waren. Ik kon net zien hoe ze onzeker achter de bank vandaan kwamen en ik was blij om te zien dat ze niks hadden. Ik keek nog even om me heen en wou net gebaren dat alles goed was terwijl ik verder naar de schuifdeuren liep. Toen ik naar Bonnie gebaarde dat ik zeker wist dat alles goed was keek ze eerst heel opgelucht maar meteen veranderde haar blik. Opeens begon ze naar me te schreeuwen en te wijzen. Ik kon niet horen wat ze zei want ik was te ver weg maar toen ik links en rechts van me keek zag ik nog steeds niemand. Toen ik de anderen verbaasd naar Bonnie zag kijken en toen haar vinger volgden begonnen ze ook te schreeuwen en Caroline rende meteen naar de schuifdeur toe om hem open te maken. Toen pas realiseerde ik me dat er misschien ook iets achter me kon staan en langzaam draaide ik me om. Ik kon er niks aan doen dan met open mond naar deze jongens te staren. Ze waren dan ook best lang, gespierd en om eerlijk te zijn ook best knap. Terwijl ik ze aankeek vond ik het wel raar en een beetje creepy dat ze geen shirt aanhadden waardoor je hun sixpack heel goed kon zien. Ook hadden ze allemaal dezelfde tatoo op hun schouder. Ik had niet eens door dat een van hen naar mij toe liep en opeens voelde ik dat ik opgetild werd. 'He...., laat me los!', riep ik geschrokken en ik probeerde me uit zijn greep te trekken. De andere jongens begonnen alleen maar te lachen en we liepen nu in de richting van het bos. Net op dat moment kwam Caroline eraan stormen want ze had eindelijk de schuifdeur open gekregen. 'Je blijft met je poten van mijn vriendin af!', riep ze schreeuwend en voor ik het wist hing dan aan de jongen die me vasthield zodat hij niet door kon lopen. De jongens keken haar verbaasd aan en de jongen probeerde haar van zich af te schudden maar ze wisten niet dat als Caroline woedend was of als ze iets heel graag wou ze niet zo makkelijk los liet. De jongen zag er nu erg geïrriteerd uit en begon wat met zijn been te schoppen waar Caroline nu aan hing. Caroline gaf het aan zijn been hangen op maar ging nog over op slaan en schoppen en ik hing daar maar een beetje omdat ik niks kon doen. Ik probeerde me nog eens los te trekken maar uiteindelijk gaf ik het op omdat hij anders zijn grip verstevigde. Verslagen hing ik over zijn schouder met bungelende armen. Ik vond het raar om te zien dat het slaan en schoppen hem helemaal niks leek te doen, normaal zou iedereen die van Caroline een klap kreeg kermend op de grond liggen. Caroline moest je echt niet boos proberen te maken. 'Seth neem haar even van me over dit mens werkt me op de zenuwen', zei de jongen boos terwijl hij naar Caroline keek. Net of er niks aan de hand was gaf hij me na aarzeling en Seth geïrriteerd aankijkend aan waarschijnlijk de jongste jongen van de jongens die meteen vol trots naar de anderen keek. Ok, dit was echt te raar voor woorden. Caroline probeerde meteen naar Seth toe te springen maar de eerste jongen hield haar tegen. 'Alsjeblieft doe haar niks!', riep ik omdat het leek dat hij haar zo kon gaan slaan. Kennelijk hoorde de jongen mij en keek even een kort moment naar mij en tot mijn verbazing liep hij achteruit. Ik schrok toen ik dacht een soort grom uit zijn keel hoorde komen wat me vaag bekend voorkwam maar dat zal vast mijn verbeelding geweest zijn. Ik zag ook dat Caroline nu schrok van zijn blik en de waarschuwing begreep en een paar stappen achteruit zette. Esther en Bonnie stonden naast elkaar vlak bij de deur alles met een bang gezicht te volgen. 'Waarom zijn jullie hier en waar komen jullie voor?', zei ik tegen Seth terwijl ik dapper probeerde te klinken en ik keek hem recht in de ogen. Zijn ogen kwamen me bekend voor maar ik kon er niet op komen waar ik ze eerder had gezien. Seth merkte dat ik hem aanstaarde en grinnikte. 'Je komt me bekend voor', fluisterde ik. Meteen keken mijn vriendinnen me aan alsof ik gek was maar de jongens daarentegen glimlachten nu nog breder. 'Waar ken je me dan van misschien zijn we een keer op een date geweest ofzo?', vroeg Seth plagerig. 'Haha heel grappig ik weet heel zeker dat dat nog nooit is gebeurd', zei ik en de anderen zuchten opgelucht. 'Maar waar was is dit nou voor nodig en wat doen jullie hier in mijn tuin?, ik ken jullie niets eens', vroeg ik terwijl ik de jongens aan keek'. 'Maar net zij je nog dat je me kende', zei Seth. Ik negeerde hem compleet en ik rukte mijn arm los van zijn greep en wou naar de meiden toe lopen maar werd tegen gehouden. 'Het spijt me dat ik je zo.. probeerde mee te nemen maar we wouden met je praten', verontschuldigde zich de eerste jongen weer. Ik keek hem even aan en glimlachte toen (ik kon nooit te lang boos zijn), 'dan heb je inderdaad wel een heel rare methode om met me te kunnen praten'. Hij glimlachte ook 'ik ben Paul', zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Ik keek even twijfelend maar schudde daarna toch zijn hand. Ik hoorde Caroline en Esther giechelen en meteen keek ik hun recht aan waardoor ze het uitproesten. Bonnie daarentegen was nog steeds bezorgd en probeerde vast en plan te bedenken en me zo snel mogelijk hier weg te krijgen. De anderen kwamen nu ook bij me staan en ze stelden zich een voor een aan me voor. 'Ik ben Jacob leuk je te ontmoeten', zei Jacob met een knipoog. Ik grinnikte en rolde automatisch met mijn ogen toen ik Caroline nog harder hoorde lachen. 'Paul ken je al', zei Jacob en meteen dacht ik aan wat ze tegen elkaar zeiden toen ik nog achter de bosjes zat. 'Ik ben Embry en dit zijn Jared en Seth', zei Embry en ik moest lachen toen hij Seth zijn haar in de war maakte door er hevig door te wrijven. 'Dus kunnen we even met je praten?', vroeg Jared terwijl hij Embry aan de kant duwde. 'Nu komt niet heel goed uit alleen ik kan je wel mijn nummer geven', zei ik blozend en de jongens keken elkaar schaapachtig aan. Ik noemde mijn nummer op en zwaaide ze een tijdje later uit waarna ze in het bos verdwenen. 'Ik vind het toch vreemd', mompelde Bonnie. 'Je kent ze niet eens en toch weten ze je waar je woont', zei ze en ze keek me beschuldigend aan. 'Kom op maak je niet druk ze heeft niks misdaan en trouwens je praat over ze alsof het stalkers zijn' lachte Esther. Ik dacht nog even na over wat Bonnie zei maar haalde mijn schouders op en we liepen weer naar binnen en kropen in bed omdat het laat was.
Die nacht was het halve maan.