After the Storm

Ik ga naar mijn tentje met mijn kruk onder mijn arm. Ze gaat zitten en kijkt naar een heuvel verderop, alleen is er nu iets anders aan die heuvel. De bomen en huisjes vallen naar beneden. Ik kijk eens goed en ik roep: ‘Mamá, tenemos que huir de la tierra cambia pronto!’ *Mama, de aarde verschuift we moeten vluchten snel!*. Haar moeder komt aanrennen en pakt haar bij de hand. Euralie rent achter mijn moeder aan met de tekening van mijn vader. Ik pak mijn kruk en een zak met eten en ren met mijn moeder mee. Euralie struikelt en begint te huilen, haar knie ligt open en ze kan niet goed lopen. We voelen de grond trillen.
Mijn moeder wenkt me en we tillen samen mijn zusje op. Ik scheur wat van mijn hoofddoek af en doe het om haar knie. Ze begint wat minder te huilen, we lopen zo snel mogelijk naar het uiteinde van de berg. Daar ben ik veiliger dan hier, wij wonen nou eenmaal bovenop een heuvel. Euralie kijkt me aan ik zie dat er tranen in haar ogen liggen en dat ze erg bang is, ze geeft me de tekening van papa en zegt: ‘Usted puede tener lo que si no sobrevivo!’ *jij mag hem hebben voor als ik het niet overleef*. Ik schrik en ik schud nee en ik zeg vol zelfvertrouwen: ‘No, que va a sobrevivir!’ *Nee, jij gaat het overleven!*.
De tranen lopen over mijn wangen en mijn zusje geeft me een knuffel. Ik houd erg veel van haar, ze zal altijd mijn zusje blijven en altijd in mijn hart zijn. Ze laat me los en de grond begint nu te verschuiven, bomen en huizen stromen 5 meter verderop weg. Mijn moeder pakt ons vast en knuffeld ons. Ik fluister in hun oren: ‘te amo’ *ik houd van jou*. Ze zeggen hetzelfde terug, dan voel ik dat er iemand mij los laat en ik zie mijn moeder verdwijnen in een zandstroom, ze kan nog net roepen: ‘Te amo con todo mi corazón!’ *ik houd van jullie met heel mijn hart’. Ik en mijn zusje barsten in huilen uit. Mijn moeder is de enigste die echt voor me heeft gezorgd.