040*

Voorzichtig schoof ik naar voren. Het maakte meer lawaai dan ik dacht, en het gekraak onder mijn voeten hield even op. Met ingehouden adem bleef ik ook doodstil staan, tot het geluid weer verder ging. Langzaam ademde ik weer uit, maar bleef staan. Ik durfde me gewoon niet meer te bewegen. 'Cris! Kom hier!' Siste Tom zo zachtjes mogelijk. Wild schudde ik mijn hoofd. 'Moet ik je komen halen?!' Ik antwoordde niet. Even hield het gekraak monotoon aan, waarna de spiegels die rechts achterin de hoek stonden met veel geweld door de grond zakte. Gillend sprong ik achteruit, waar tot mijn verbazing ook al een groot gat was. Wankelend balanceerde ik op het onstabiele randje, op het punt om naar beneden te storten. Gustav schoot vooruit en greep mijn hand vast om me terug te trekken. Ik drukte me tegen hem aan en keek over het randje, de spiegels lagen gebarstten op een pikzwarte grond, en tot mijn grote schrik zag ik kleine kinderen er gillend van plezier omheen springen, scherven oprapend en met troep naar boven gooiend. De ene keer een stuk bot, de andere keer iets huidskleurachtig, iets dat vol met donkerrood bloed zat, hier en daar nog wat haren. Ik wilde niet weten waar het vandaan kwam. Krijsend sloeg ik op Gustav's borstkas. 'Rustig Crissie! Rustig!' Hij greep mijn pols vast en trok me mee naar de muur, zo ver mogelijk van de twee enorme gaten waar nog steeds troep door werd gegooid. Angstig sloot ik mijn ogen en begroef mijn gezicht in Gustav's shirt. Beschermend hadden de jongens hun armen om me heen geslagen. Bill's gezicht drukte tegen mijn schouder aan en ik voelde hoe tranen over zijn wangen stroomden. 'Laat ons met rust!' Snikte hij zacht.



Okee, sorry een beetje een slecht stukje maar ik hoop dat jullie het leuk vinden (: