At the hospital

'Komt het wel goed, meneer?' 'Jahoor mevrouw,ze moet eerst een paar dagen in het ziekenhuis blijven slapen voor herstel, en daarna gewoon elke dag een pilletje, en dan komt het wel goed. Overigens heb ik nog een paar opmerkingen over het overige herstel...'Langzaam probeerde ik mijn ogen te openen. 'Hè! Ze wordt wakker! Alycia, hoor je me? Je ouders maakten zich zorgen en ik ook, ze hebben een politieonderzoek op stand gezet en alles....' Ik deed mijn ogen open en zag Angelique naast me op een stoel zitten. In een flits kwam alles terug. 'Angelique, het waren Lana en haar groepje'. Voordat ze antwoord kon geven kwam mijn moeder aangerend. 'Oh Alycia, ik was zo bezorgt, wie heeft dit je aangedaan?' 'Hoi mam.' Ik voelde me weer moe en liet mijn hoofd op het kussen vallen. 'Ik was zo ongerust! Weet je wie het heeft gedaan?' Mijn moeder had wallen onder haar ogen en huilde. Ze boog zich over mij heen en gaf mij een knuffel, en ging toen op een krukje naast mijn bed zitten. 'Nee.' Liegde ik, en ik keek naar Angelique. 'Ze hadden zwarte doeken voor hun gezichten.' Angelique keek mij vragend aan. Plotseling ging een mobiel af. Angelique pakte haar mobiel en keek erop. 'Ow, ik moet gaan. Ik zal morgen na school wel even naar je toe komen, is dat goed?' 'Jahoor.' Beantwoorde mijn moeder de vraag. Terwijl Angelique wegliep, vuurde mijn moeder allerlei vragen op mij af. 'Heb je ze horen praten? Wat zeiden ze dan? Herkende je stemmen? Waarom wist de moeder van Angelique niet dat je zou komen?' 'Mam, ze zeiden wel dingen, maar dat kan ik me niet meer herinneren.Ik en Angelique hadden het samen afgesproken dat ik naar haar toe zou gaan voor een verslag voor school, maar dat hoeven we toch niet vantevoren af te spreken met iedereen? ' 'Maar..' De volgende vraag werd me bespaard door een dokter die samen met een politie-agent en mijn vader mijn zaal inliepen. 'Maar laat u haar maar even rusten mevrouw, ze heeft het heel zwaar te verduren en hoe rustiger we met vragen beginnen, hoe sneller het geheugen terug zal komen.' 'En hoe sneller wij haar kunnen ondervragen.' Maakte de politie-agent het nors af. Het maakte mij niet uit. Ik was het heus niet vergeten. Lana... Rose...Ik deed mijn ogen dicht en luisterde naar de gesprekken tussen de bekende en onbekende stemmen die steeds verder weg dreven.