014

De vragen blijven maar door mijn gedachten spoken. Iedere keer weer, maar ik weet het antwoord niet en dat is verschrikkelijk frustrerend. Een diepe zucht verlaat mijn mond en mijn ogen zoeken Sarah. Mijn blik glijd over haar gezicht en over de rest van haar lichaam. Opeens vangt mijn blik de hare en de kriebels vliegen door mijn buik. Ik kan mijn blik niet van haar afwenden en de kriebels nemen met de minuut toe. Toch na vijf minuten scheur ik mijn blik los en concentreer me op Nicola die een verhaal zit te vertellen. Ik voel Sarah’ s blik op me branden en ik werp haar een vluchtige blik. Met een rood hoofd wend ze haar gezicht weer af en kijkt naar de vloer, die opeens heel interessant lijkt te zijn. Ik schud mijn hoofd en grinnik zachtjes. ‘Ik ga naar huis, anders heb ik mijn moeder weer op mijn dak omdat ik te laat ben.’ Sarah staat op en loopt de kamer uit. Meteen kijkt iedereen mij aan. ‘Wat?’ Vragend kijk ik ze aan. ‘Ga achter haar aan, het is overduidelijk dat jullie meer voor elkaar voelen dan alleen beste vrienden.’ Zegt Ruth wijs. Ik weet dat Sarah ieder woord gehoord heeft, aangezien de kamerdeur open staat en de voordeur nog niet open is geweest. Onschuldig hef ik mijn handen op. ‘Oké, ik ga al.’ Ik loop de kamer uit en doe de deur dicht. ‘Je hebt alles gehoord wat Ruth zei, hé?’ Mijn ogen kijken Sarah vragend aan. Ze knikt zachtjes. ‘Ja, misschien heeft ze wel gelijk.’ Onzeker kijkt ze naar haar schoenen. Ik zucht. ‘Ik weet het niet, laten we gewoon vrienden blijven en dan zien we wel wat er gebeurd.’ Ik zie door de bomen het bos niet meer en aan Sarah te zien zij ook niet. ‘Ben het met je eens, zie je later nog wel een keer Liam.’ Ze neemt afscheid met een knuffel en ik kus haar wang voor de tweede keer deze avond. Ik zie dat ze moet blozen en eigenlijk vindt ik dat best schattig. ‘Zie je later Sarah.’ Ze loopt de deur uit en zwaai nog even. Daarna gaat ze de hoek om en is ze verdwenen. Ik sluit de deur en laat me erlangs naar beneden glijden. Ik zet mijn handen in mijn haar, terwijl ik mijn gedachten op een rijtje probeer te krijgen. Een geërgerde zucht rolt over mijn lippen als het niet lukt en mijn gedachten nog steeds een puinhoop zijn. ik krabbel overeind en loop weer naar de woonkamer. Ik negeer de starende blikken en ga op de bank zitten. Het tapijt lijkt opeens veel interessanter dan een gesprek met mijn ouders en zussen. ‘Liam, wat speelt er tussen jullie twee?’ Mijn moeders stem klinkt zacht. Ik haal mijn schouders op. ‘Weet ik veel, als ik mijn eigen gevoelens niet eens begrijp. Hoe zou jij ze dan moeten begrijpen?’ Daar weet ze geen antwoord op te geven. ‘Ik weet zeker dat je er wel uitkomt. Gun jezelf en Sarah wat tijd. Het komt allemaal wel goed.’ Besluit mijn moeder dan maar te zeggen, om me gerust te stellen. ‘Hoe kan jij dat nou weten, als ik het zelf niet eens weet?’ Ik kijk haar recht in haar ogen. Ik weet dat er nu van alles in mijn ogen te lezen valt, maar wend mijn blik niet af. ‘Dat weet ik, omdat jullie een super sterke band hebben. Jij kent Sarah zoals niemand anders haar kent en zij kent jou zoals niemand anders jou kent. Zelfs wij weten niet alles van je, wat zij wel weet. Die band is niet zomaar te breken, ook niet met gevoelens. Het kan alleen nog maar mooier worden en de band alleen nog maar sterker.’ De woorden van mijn moeder blijven in mijn gedachten hangen. Waardoor de puinhoop in mijn hoofd alleen nog maar groter wordt. Ik sta op en loop zonder iets te zeggen naar boven. Tijd om na te denken.

Be yourself and everything will be alright.