No way

Maandagochtend, half 11. Ik zit naast Madison tijdens Nederlands. Dit hoofdstuk is zo saai en makkelijk! Ik krabbel wat in mijn schrift en kijk het lokaal rond. De voorste rij is leeg. Ik zucht. Daar zaten Niall en Zayn normaal gesproken. Ik mis ze. Madison schuift een briefje naar me toe. ~Je mist ze, don't you? *Ja, eerlijk gezegd wel. ~Weetje, voor je het weet zijn ze weer terug. Ik mis ze ook hoor. Ik mis vooral Nialls knuffels? *O. Nouja, 12 weken is wel lang hoor... ~Ja, dat wel. Soms vind ik Madison maar een stomme trut die alleen maar aan zichzelf denkt. Niet aardig, maar het is zo.
Na een lange schooldag ga ik meteen naar huis. Daar zitten mijn ouders aan de keukentafel. 'Kom eens zitten.' zegt mijn moeder. Ik ga zitten en vraag: 'Wat is er?' 'Het zit zo, je kent Roos uit jouw klas toch wel?' Ik knik. 'Stom kind. Ik mag haar niet.' 'Nou, ze heeft het op het moment moeilijk thuis, en we hebben besloten om haar een tijdje in huis te nemen.' 'Wat?' Ik spring op. 'Dit ga je niet menen. Als ik mijn kamer maar niet hoef af te staan, tenzij jullie willen dat ik nog een keer wegloop. Jullie weten niet hoe ze is. Ze is een gemene, achterlijke, arrogante bitch die denkt dat ze supergoed is.' Mijn moeder schudt haar hoofd. 'Nou nou, niet zo'n taalgebruik.' Ik schud mijn hoofd. 'Jullie weten niet wat jullie me aandoen'. Woedend schuif ik mijn stoel naar achter. 'Ik hoef mijn kamer niet af te staan neem ik aan?' Mijn vader schudt zijn hoofd. 'Ze gaat in de logeerkamer zolang ze hier is.' 'Hoelang is ze hier?' Mijn vader haalt zijn schoduers op. 'Waarschijnlijk 4 tot 6 weken.' Ik schud weer mijn hoofd. 'Nee. Dat ga je niet menen. Ik hoef die trut niet hier te hebben. Mijn leven is een hel.' 'Nou, dat is een beetje overdreven Eef, het zal reuze meevallen.' Woedend loop ik de trap op. 'Nee, helemaal niet. Jullie kunnen het bekijken.' Ik storm de trap op en laat me op mijn bed vallen. Ik pak mijn mobiel en bel Jenna. 'Jen, je raadt nooit wat mijn ouders me nu weer hebben aangedaan.' 'Laat me raden, je hebt een Starbucks-verbod tot je volwassen bent.' 'Nee, nog erger.' 'Nou, vertel op. Erger dan dat kan bijna niet.' 'Roos. Die trut komt een tijdje bij ons wonen.' 'Wat? Dat gaan ze niet menen. Je hoeft toch geen kamer met haar te delen?' 'Nee, gelukkig niet. Serieus, dit is een ramp.' 'Zeker weten. Ik kom nu naar je toe.' Ik zucht. 'Nou, dat mag dus ook niet van mijn vader.' 'Nee joh! Nou ja, zullen we meeten bij de speeltuin? O nee wacht, je hebt huisarrest.' 'Boeiend, ik kom wel naar het speeltuintje. Ik klim gewoon uit het raam.' 'Doe voorzichtig!' 'Doe ik, tot zo.' Ik hang op, trek mijn schoenen aan en klim via de regenpijp naar beneden. Ik ren zo hard als ik kan naar het speeltuintje. Jenna zit bovenhof het speelhuisje met een grote zak chips. Ik ga naast haar zitten en pak een handvol chips. 'Sorry Eef, ik heb alle respect voor je ouders, maar dat is gewoon klote.' Ik knik. 'Shit, man, echt, kan ik niet bij jou gaan wonen?' Jenna schudt haar hoofd. 'Geloof me, dat is echt niet zo leuk hoor. We verzinnen wel een plan. Eerst maar eens kijken of Roos zich gedraagt. En anders, anders...' 'Vluchten we naar Verweggistan. Of Engeland.' Lach ik. Jenna geeft me een high five. Ze gooit de zak chips weg en springt van het huisje af. 'Kom, we gaan naar Starbucks.'