4.3

Phillip stond voor de deur van de school te wachten. Het was kwart voor vier, en hij had zijn laatste lesuur net achter de rug; na al die lessen had hij wel even behoefte aan gezelligheid, maar er stond eigenlijk niemand van zijn vrienden in de buurt. Hij keek even om zich heen of hij Luke ergens zag, maar die was ook nergens te bekennen. Waarschijnlijk was die er al met Elle vandoor. Hij grinnikte toen hij aan de wanhopige pogingen van zijn vriend om zijn gevoelens voor haar te verbergen dacht. Alhoewel, het avontuur van vrijdag was dan wel weer een goede afleidingsmanoevre...
Het zou helemaal niet zo'n groot verhaal moeten zijn, er zoenden zo vaak mensen met elkaar op feestjes. Toch was het dit keer anders, want Luke was niet iemand die dat zomaar deed. Luke was echt kieskeurig, en Phillip kon zich niet herinneren dat hij met iemand gezoend had sinds hij anderhalf jaar geleden met Elle had. Hij zuchtte, ergens had hij toch wel medelijden met zijn beste vriend. Het moest zwaar zijn om verliefd te zijn op iemand die je gevoelens zo hardnekkig negeerde, helemaal als diegene je beste vriendin was.
Op dat moment zag hij Luke langslopen. 'Hé!' riep hij, maar werd volledig genegeerd. 'Luke!'
'Sorry, ik moet weg, man!' Luke had nooit haast, maar vandaag dus blijkbaar wel. Phillip haalde zijn schouders op en ging toen op de bakstenen trapleuning zitten. Er zou zo wel iemand anders die hij kende langskomen, want die waren er genoeg.
Er kwam inderdaad algauw iemand anders langs, maar het was zeker niet een van de mensen waar hij op gehoopt had. Emma kwam langslopen, met in haar handen een prullenbak en een vuilprikker. Toen ze Phillip zag, keek ze zo boos dat hij er bijna bang van werd. Als blikken konden doden... 'Bedankt, hoor,' siste ze hem toe toen ze langsliep. Hij had haar nog nooit zo gezien.
'Alsjeblieft,' riep hij haar na, en hij moest hardop lachen toen hij aan het voorval in de klas dacht. Hij verbaasde zich er nog steeds over dat hij zo veel invloed op een leraar kon uitoefenen, maar het gezicht van Emma was onbetaalbaar. Ze verdiende het, ze had al een tijdje zo'n “ik mag jou niet”-blik op haar gezicht staan als ze naar hem keek. Phillip had geen idee waarom, hij was toch die geweldige, knappe jongen? Zelfs nu de lesdag al was afgelopen en het grootste deel van de mensen al naar huis was verdwenen, kon hij zo een paar meisjes aanwijzen die “onopvallend” naar hem staarden.
Emma keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Als je niets te doen hebt, mag je me best helpen, hoor.' Ze prikte een pakje appelsap op en gooide het in de prullenbak.
'Hmmm, verleidelijk aanbod, maar nee,' zei Phillip en hij wendde zijn blik af. Hij had geen idee wat hij van haar moest denken. 'Ik denk dat ik maar eens naar huis ga.'
Hij begon het trappetje af te lopen, richting de uitgang van de school. 'Veel plezier!' Misschien was dat wel een beetje te gemeen. Emma antwoordde niet meer, en hij besloot het zo te laten.