There She Goes [Good Charlotte]

Naïef als ik was, dacht ik dat niets en niemand ons zou kunnen scheiden. Toch stond ze nauwelijks een jaar geleden onverwachts voor de deur. Vanuit Maryland was ze met het vliegtuig gekomen om wat het onwerkelijke leek te laten gebeuren: ze maakte het uit. Wij was over, zij en ik waren niet meer één begrip.
We konden toch kapot. Mijn carrière en de bijbehorende afstand hadden ons geruïneerd. Ik begon te twijfelen aan mezelf en aan de keuze die ik had gemaakt. Toen ik nog in Maryland woonde, had ik alles. Ik was gelukkig. Ik had Taylor nog.
Die gedachten had ik weggestopt, verborgen in het meest stoffige, figuurlijke laatje in mijn brein.

En nu, nu staat ze weer voor me, wordt het stof van de hendel afgeblazen waarna de la met opdringerige vragen hardhandig wordt opengetrokken. Het is onvoorstelbaar hoeveel gedachten en emoties er door me heen gaan op dit moment. Ik denk aan mijn vroegere leven in Maryland, toen ik er nog woonde en niet een keer in de paar maanden langs kwam zoals nu. Ik denk aan Taylor, aan een van de mooie zomerdagen dat we nog samen waren en naar het strand waren gegaan. Haar rode haren leken te dansen in de wind, haar lach was niet van haar gezicht af te vegen en ze me vertelde dat ze van me hield en me nooit zou verlaten. Ik denk aan de ongelooflijke pijnen die ik heb geleden voordat ik alles wegstopte. De pijn die zo vreselijk was, niet alleen omdat zij hem had veroorzaakt, maar vooral omdat zij mij niet steunde bij het verwerken ervan.

Misschien is dat ook de reden waarom ik de pijn weer even hevig ervaar nu ik haar weer zie, nu ik niets anders kan dan aan haar te denken en het laatje wagenwijd open te laten staan. Dezelfde vragen spoken weer door mijn hoofd. Waarom heb ik dit prachtige meisje ooit uit mijn vingers laten glippen? Waarom ben ik niet tevreden geweest met wat ik had, toen ik eigenlijk alles had dat mijn hart begeerde? Maar toen de kans op doorbreken ontstond, begon mijn hart meer te willen, zoveel dat het onmogelijk was alle wensen te combineren. Ik kon niet en een internationale muzikant zijn en Taylor de mijne blijven noemen.

Nu ik haar weer zie, vraag ik me af hoe ik ooit voor het eerste heb kunnen kiezen. Ik wil niets liever dan haar weer in mijn armen nemen zoals vroeger en haar sussen en de zoute traan van haar blanke, prachtige wang vegen. Ik wil weer bij haar zijn, horen hoe onze hartslagen volgens hetzelfde ritme lijken te kloppen.
Ik wil die traan wegvegen. Ik wil niet dat ze huilt. Ik wil dat ze gelukkig is, met mij.

‘Taylor..’ In een fluistering ontsnapt haar naam aan mijn lippen. Ik zie een nieuwe traan in haar ooghoek blinken en ik kan niets anders dan verstijfd toekijken en hopen dat ze aan hetzelfde denkt als ik. De mooie tijden, alles dat we samen hebben meegemaakt. Ik hoop dat zij mij evenveel mist als ik haar.
‘Ik ken je niet,’ zegt ze. Haar stem klinkt rauw.
Het duurt even voordat de betekenis van de woorden tot me doordringt, waarna de korte zin in mijn hoofd blijft echoën alsof hij telkens door de binnenkant van mijn schedel wordt teruggekaatst en onmogelijk mijn hersenen kan verlaten.

Terwijl ik verstijfd blijf staan, zie ik hoe ze wegloopt, hoe ze voor de tweede keer uit mijn vingers glipt na mijn hart gebroken te hebben. Ze loopt kalm, elegant zoals ze altijd al gedaan heeft. Ze werpt een blik over haar schouder. Haar helblauwe ogen zijn waterig, even staat ze stil en opent haar mond om iets te eggen. Resoluut draait ze zich echter weer om en loopt gestaag verder. Hoe verder ze van me weg is, hoe beter, lijkt ze te denken.

Haar blik vertelde me meer dan al de woorden die ze uit had kunnen spreken. Ik had in haar ogen gezien hoeveel pijn ik haar had aangedaan.

Ik kijk naar haar, beschaamd over mijn vroegere daden, na alsof er niets is dat ik kan doen. Daar gaat ze.