4.2

Om tien voor vier stond Willemijn voor de deur van de Starbucks in de Beethovenstraat. Ze zette haar fiets tegen een paaltje – de standaard was kapot – en bleef even besluitloos staan. Zenuwen gierden door haar lichaam, en ze kreeg de neiging om de fiets weer op te pakken en heel hard weg te crossen. Ze ademde diep in en probeerde rustig uit te ademen. Hij zou toch waarschijnlijk niet komen opdagen. Ze haalde nog één keer diep adem en draaide zich toen richting de koffiezaak.
Door het donkere raam was het niet goed te zien wie er allemaal binnen zaten, maar Willemijn besloot dat ze niet binnen zou gaan kijken. Ze had nog nooit een jongen ontmoet die op tijd kwam, laat staan tien minuten te vroeg, en dus zou dat nu ook wel niet het geval zijn. Ze ging op het bankje voor het raam zitten en voelde in haar zak, op zoek naar haar telefoon. Dat was waar ook, die lag dus nog thuis. Ze sloot haar ogen, in de hoop dat de zenuwen zouden verdwijnen. Het geluid van de langsrijdende auto's en trams had een kalmerende werking.
'Slaap je?' Het duurde een tijdje voordat Willemijn besefde dat de woorden voor haar bedoeld waren. Ze opende geschrokken haar ogen en keek verdwaasd om zich heen. Daar was hij dan, geheel tegen haar verwachtingen in was hij dus toch wel komen opdagen. Lekker begin dit. Ze sprong op. 'Eh, nee. Ik eh...' ze besloot de zin niet af te maken. 'Zullen we dan maar naar binnen gaan?'
'Wat wil je?' vroeg hij toen ze voor de balie stonden. 'Ik betaal.'
'Eh...' Willemijn voelde dat ze rood werd. 'Doe maar een Frappucino, gewoon coffee.' Ze hoopte dat haar Engels, of uberhaupt haar stemgeluid, verstaanbaar was. Het liefste zou ze zeggen dat ze zelf betaalde, maar ze had geen geld bij zich. Toen het even stil bleef, dwong ze zichzelf om iets te zeggen. 'Wat neem jij?'
Hij keek haar onderzoekend aan, maar ze wendde verlegen haar blik af en voelde de volgende blosjes alweer opkomen. 'Een cappucino,' zei hij met zijn vriendelijke, opgewekte stem. 'Ik hou niet zo van die zoete rommel.' Alweer ontmoetten zijn ogen die van haar, en alweer draaide ze haar ogen in een reflex weg, totdat ze uiteindelijk toch nog op durfde te kijken. Hij glimlachte bemoedigend en dacht ongetwijfeld dat ze een idioot was. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Zeg iets, Willemijn, zeg iets! 'Ik-ik ga even naar de wc,' stotterde ze tenslotte en ze haastte zich weg voordat hij antwoord kon geven.
Eenmaal op de wc werd de stress niet minder. Wanhopig keek Willemijn in de spiegel, probeerde haar haren te fatsoeneren en vervloekte haarzelf om de kleren die ze aangetrokken had. Maar ze kon nu toch niet meer terug, er viel niets meer aan te doen. Ze kon er maar beter het beste van maken. Zuchtend haalde ze een vinger onder haar oog door om een zwart stipje weg te halen, haalde diep adem en liep toen de wc uit. Na even rond te kijken zag ze Luke zitten aan een tafeltje bij het raam: blijkbaar was het hem gelukt een leeg tafeltje te vinden in de volgestouwde zaak. Ze glimlachte, keek hem recht in zijn ogen aan en ging toen zitten.
Het bleef een tijdje stil, maar Willemijn wist al hoe ze die barricade moest doorbreken. 'Hmmm,' zei ze, toen ze een slokje van de koffie had genomen. 'Sorry dat ik niet zelf betaal, maar ik heb geen geld meegenomen. Ik had dit eigenlijk niet echt verwacht.' Ze had het er nog wel wat dikker bovenop kunnen leggen, maar stiekem vond Willemijn het al heel wat dat ze dit durfde te zeggen. Daar kwam bij dat ze hem voor het eerst recht in zijn ogen durfde te kijken. Ze voelde dat haar wangen rood kleurden en wendde toen toch maar haar blik af.
'Dat begrijp ik,' zei Luke rustig, maar het duurde een tijdje voordat hij had geantwoord. 'Maar ik vind het niet erg om te betalen, hoor, ik doe het graag. Het hoort erbij, denk ik.' Hij nam een slok van zijn koffie en bestudeerde de beker.
'Hmmm, misschien,' antwoordde Willemijn, en ze nam even de tijd om na te denken voordat ze weer iets zei. Als ze goed wilde overkomen, moest ze niet zomaar gaan ratelen zoals ze normaal deed. 'Ik vind het aardig van je, normaal doen jongens dat alleen op een date.' Ze glimlachte. Het was een beetje pietluttig dat ze hier zo over doorgingen, maar de boodschap die achter haar verhaal verscholen zat, was wel degelijk belangrijk. Ze keek hem aan en zag een fractie van een seconde dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Ze hoopte dat de waarheid eruit zou komen. Waarom zaten ze hier? Hoewel ze dolgraag had geloofd dat het was omdat hij ineens doorhad dat ze cool was, wist ze dat er iets anders achter moest zitten. Het had ongetwijfeld met de roddel te maken, en omdat Willemijn bijna werd opgevreten door de zenuwen, wilde ze dat hij snel to the point kwam.
Wat Luke toen zei, verraste haar zo erg dat ze zich in haar koffie verslikte.
'O,' zei hij, maar dit ís ook een date.'