4.1

iv.

'Emma van Ketelen?' De monotone stem van de leraar Duits schalde door het lokaal terwijl hij de namen oplas. Emma stak haar hand op, afwezig uit het raam kijkend. Ze stelde zichzelf de vraag die ze elke les Duits aan zichzelf stelde: waarom heb ik dit vak in godsnaam gekozen? Ze bleef zichzelf het antwoord schuldig, maar het laten vallen kon helaas niet. Ze zuchtte en wendde met tegenzin haar blik af van de babyblauwe lucht om haar boeken te pakken.
Het was opvallend rustig in het lokaal. Normaal moest Vermeulen minstens twee keer stoppen met de lijst om zich verstaanbaar te kunnen maken, nu kon je bijna een speld horen vallen. Emma vermoedde dat de meesten in dezelfde neerslachtige stemming verkeerden als zijzelf. Ze glimlachte en streek haar haren glad. Ze betwijfelde of het Vermeulen nu wel ging lukken om de klas iets bij te brengen.
'Heb je iets leuks gedaan dit weekend?' vroeg ze fluisterend aan Hannah, die naast haar zat.
'Niet echt. Jij?' Hannah lachte verlegen en wendde haar blik af, richting de leraar. Ze was niet echt een vriendin van Emma, maar was wel altijd heel aardig. Jammer dat ze zo verlegen was, waardoor het leek alsof ze nooit iets te vertellen had. Emma had het idee dat Hannah een stuk interesssanter was dan ze liet blijken.
'Naah. Ik heb vrijdag en zaterdag tot laat gewerkt, en de rest van het weekend heb ik verdaan aan huiswerk.' Ze glimlachte bemoedigend. 'Heb jij eigenlijk werk?'
Hannah deed haar mond open om iets te zeggen, maar meneer Vermeulen was haar voor. 'Mevrouw van Ketelen, als u nu niet uw mond houdt krijgt u nog een stuk meer werk!' Hij keek haar streng aan en hervatte toen zijn namenlijst. Emma zuchtte, hoe kreeg die man het voor elkaar om daar zo lang over te doen? Ze liet haar blik verveeld door de klas glijden.
Een beweging achter het smalle raampje van de deur trok haar aandacht. Ze zag Willemijn staan, die zoals altijd weer eens stond te praten met behulp van heftige armbewegingen. Emma kon niet zien tegen wie ze het had, daar was het raampje niet breed genoeg voor. Willemijn zag er in ieder geval geconcentreerd uit; af en toe kwam haar zenuwachtige lachje tevoorschijn. Na een tijdje begon het Emma te vervelen; ze wendde haar blik af en ontdekte dat de leraar nu wel was begonnen met de les. Zijn stemgeluid was zo monotoon en slaapverwekkend dat ze zich afvroeg of hij het soms met opzet deed.
De deur ging open, en Luke kwam het klaslokaal binnenlopen. 'Sorry!' zei hij opgewekt, terwijl hij naar de lege plek naast Phillip liep en deed alsof hij niet door had dat alle ogen in het lokaal op hem waren gericht. De deur klapte tegen de deurpost aan, en Emma zag door het raampje nog net Willemijn weglopen. Vermeulen hervatte de les, met Emma nu nog ongeconcentreerder.
Had Luke net met Willemijn staan praten? Luke had nog nooit met Willemijn gepraat, laat staan laten zien dat hij uberhaupt wist dat ze bestond, dus als dat inderdaad het geval was, dan kon Emma wel raden waar het over ging. Ze zuchtte en hoopte dat hij haar niet had gekwetst. Gelukkig was Luke een aardige jongen en hij kon dit waarschijnlijk wel op een goede manier oplossen. Ze dacht aan gisteren, aan de wanhopige blik van Willemijn, en wist dat beiden de situatie niet prettig vonden. Haar blik gleed over Luke, die zijn boeken uit zijn tas aan het pakken was, en richtte zich onbedoeld toen op Phillip. Toen haar ogen die van hem ontmoetten wendde ze snel haar blik naar het bord en deed alsof ze het verhaal van Vermeulen interessant vond. Slap toneelstukje... Ze besloot Willemijn te sms'en en pakte haar telefoon uit haar tas. Willie! Heb je tussenuur? xx
Net toen ze op 'verzenden' drukte, schalde de zware stem van Phillip door de klas. 'Meneer, ik dacht dat het niet toegestaan was om in de les te sms'en?' Emma keek op en zag dat hij quasi verbaasd naar haar keek. Even verwijdden haar ogen zich, maar toen wendde ze haar blik minachtend af en keek meneer Vermeulen aan. 'Zo, mevrouw van Ketelen, dat is de tweede keer in tien minuten!' briesde die. 'Ga je maar melden!'
Emma pakte haar tas op, glimlachte verontschuldigend naar Hannah en liep toen het klaslokaal uit. Vermeulen was helaas niet de enige die dit soort plakkerige, mierzoete praat van Phillip tolereerde... 'Ik zou maar uitkijken dat je niet aan je stoel blijft plakken, slijmbal,' siste ze toen ze langs zijn tafeltje kwam. Ze zag zijn grijns en zijn diepe, blauwe ogen en even was ze helemaal van slag door de tegenstrijdige gevoelens. Toen hervatte ze zich en liep zonder om te kijken het lokaal uit.