2. Meerdere Geheimen onthuld.

Wat wil je precies uitzoeken?’ Vroeg Evanglie. Ze liepen allebei door de gang. ‘Aangezien we nu studie-uur hebben, mogen we naar het computerlokaal.’ Ze liepen het lokaal in en namen plaats aan een computer. ‘Wat wil je precies zoeken?’ herhaalde Evanglie. ‘Kijken of die school wel bestaat?’
Evanglie snapte nog steeds niet wat ze bedoelde. ‘Kijk, weet je nog gisteren. Hij zei op welke school die zat. Ik ga nu uitzoeken of die school wel bestaat.’
‘Ik snap je, maar hoe helpt het dat hij niet te vertrouwen is?’
‘Als de school niet bestaat betekent dat hij loog en bevestigt het dat hij niet te vertrouwen is.’ Evanglie staarde haar aan. ‘Maar nog steeds bewijst het niets,’ zei Evanglie toen Jelena net op Google was. ‘Aan wiens kant sta jij eigenlijk.’ Op dat moment was Evanglie stil. ‘Dacht ik al. Hoe heet die school?’ Vroeg Jelena. Ze zuchtte voordat ze antwoord gaf. ‘ East Hold High.’ Het duurde een paar minuten voordat er op het beeldscherm stond. ‘Ik wist het,’ fluisterde Jelena. ‘Wat?’
‘Kijk, Evanglie.’ Ze keek naar het beeldscherm. ‘‘Geen resultaat’’ stond er. ‘Ik had gelijk,’ zei Jelena opgewonden en rende het lokaal uit. Evanglie volgde haar. ´Jelena, wacht nou.’ Evanglie hield haar net op tijd tegen. Ze ging vlak voor haar vriendin staan. ´Wat wil je precies doen?’
‘Hem hiermee confronteren natuurlijk.’ Jelena liep langs haar en ging de aula in. Ze zag Josh zitten in de aula. Hij zat rustig een boek te lezen. Vastberaden liep ze naar hem toe. ‘Oké leg de kaarten op de tafel, Josh.’ Hij keek haar verbaasd aan. ‘Wat?’ Josh keek haar zo onschuldig aan waardoor ze nog bozer werd. ‘Alsof je het zelf niet weet. Die school van jou, East High bestaat niet. Dat rare telefoongesprek van gisteren, heb ik gehoord. Wat heb je voor jezelf te zeggen.’ Als bevestiging sloeg Jelena haar armen over elkaar heen. Tot haar verbazing keek Josh haar echter kalm aan. Hij stond op. Josh was een stuk langer dan zij, maar ze liet zich niet intimideren. Op dat moment kwam Evanglie bij hun staan. Ze keek van Jelena naar Josh. ‘Als je zo graag wilt weten waarom vraag je het niet aan Rose,’ Zei Josh kalm. ‘Wat?’ Deze keer was het Evanglie die reageerde. ‘Dus je hebt wel iets te verbergen?’ Vroeg Evanglie. Josh keerde zich tot Jelena. ‘Misschien kom je wat achter over je zelf en je ouders.’ Het duizelde Jelena. Hoe kende hij Rose en nog belangrijker haar ouders. De enige personen die wat over d´r ouders wisten, waren Rose en Evanglie. ´Hoe ken je..?' Josh onderbrak haar zin. 'Hoe ik Rose ken?' Hij liet een schamper los.
'Zeg maar dat ze een goed vriendin van mijn ouders is.'
'Wacht je bedoelt, ´ begon Evanglie. Ze keek van Jelena naar Josh. Maar Jelena hoorde niets. Ze liep de aula en de school uit. Evanglie en Josh achtervolgden haar. Toen ze op het schoolplein stond ging Evanglie vlak voor haar staan, waardoor ze stil stond. ´Jelena, gaat het wel?´ Vroeg Evanglie. Het was duidelijk dat ze ongerust was. 'Ik ga naar huis,' Zei Jelena. 'Ben je gek geworden we hebben nog les, Jelena.'
'Ik moet dit doen.’ De uitdrukking van Evanglie veranderde. ‘Dan ga ik mee.’ Jelena draaide zich om naar Josh en wees naar hem. ‘Jij gaat ook mee.’ Terwijl de leerlingen van Green Village High de school in gingen, liepen Jelena, Josh en Evanglie het schoolplein af. Ook al dacht ze dat hij loog hoopte ze een klein beetje dat het wel waar was.
Daar stonden ze dan met zijn drieën voor het huis van Jelena. De enige wat ze deed was ernaar staren. Ze kon er niet bij nadenken dat Rose haar iets had voorgelogen. Waarom deed ze dat? Kon het iets te maken hebben met haar ouders? En wat had Josh hiermee te maken? Het duizelde haar. Haar leven was helemaal op zijn kop gezet. Jelena nam diep adem voordat ze het voorpand op liep en op de voordeur klopte. Ze hoorden voetstappen voordat de deur werd geopend. Daar stond Rose in de deuropening. ‘Jelena, waarom ben je niet op school?’
‘Doet er nu niet toe,’ Zei Jelena snel. Rose keek van Jelena, Evanglie en uiteindelijk naar Josh. Haar blik bleef op hem hangen. Dat zag Jelena. ‘Komt hij je bekent voor?’ Rose schrok. ‘Hoe kom je daar nou bij?'
‘Josh zegt dat jij hem kent. Is het waar. En nog belangrijker, is er iets dat je me nog moet vertellen?’ Voor een paar minuten staarde Jelena en Rose naar elkaar. ‘Kom binnen.’
Toen ze alle vier in de woonkamer zaten, stond Rose op en begon te ijsberen. ‘Jelena, je moet weten dat ik dit deed om jou te beschermen.’ Rose keek naar Josh. ‘Wat heb je haar al verteld?’
‘Dat je alleen een goed vriendin van mijn ouders bent,’ Zei hij. Rose glimlachte zwakjes. ‘Het is waar ik ben een goede vriendin van jullie ouders,’ Zei ze. ‘Jullie, bedoel je,’ begon Evanglie. ‘Josh is je broer, Jelena.’ Voor verschijnende minuten was het doodstil. De enige wat Jelena deed was met een open mond naar Rose staren. Wat? Dat kon toch niet. Ze had verschillende dingen gedacht over Josh. Over wie hij kon zijn en wat hij deed. Maar dit was het helemaal niet. ‘Dat is pas nieuws,’ Zei Evanglie. Jelena werd geschud uit haar gedachten. ‘Waarom – waarom heb je me dit niet eerder verteld?’ Vroeg Jelena. Haar stem klonk boos. ‘Omdat je in gevaar was.’ Jelena keek haar vreemd aan. ‘Hoe bedoel je in gevaar?’ Rose huiverde. ‘Dit begon 17 jaar geleden.’ Begon Rose. ‘Jouw moeder was de koningin van het rijk Rozenveldt.’
‘Is Rozenveldt een land of zo?’ Vroeg Evanglie. Rose keek naar haar alsof ze haar voor het eerst zag. ‘Zo iets kan je zeggen ja.’ Aandachtig keken Jelena en Evanglie haar aan. ‘Een slechte tovenaar was uit naar haar troon. Hij geloofde dat hij de ware troonopvolger was.’ Rose nam pauze. Jelena zag dat ze moeite had om te vertellen. ‘Maar waarom dacht hij dat?’ Rose deed alsof ze dat niet hoorde. ‘Hij zwoer dat hij de koningin en haar dochter zou doden. Jouw ouders kozen ervoor om je te sturen naar aarde zodat je veilig was.’
‘Jouw moeder en ik zouden je naar de aarde brengen en je daar opvoeden. Maar op naar aarde te komen moesten we door het woud reizen. We waren halverwege toen we werden aangevallen. Het waren vreemde wezens. Waarom ze ons aanvielen wisten we niet.’ Rose stopte nogmaals. Jelena zag aan haar gezicht dat het werkelijk haar pijn deed. ‘Malika zei dat ik verder moest gaan met jou. Ze bleef achter om de wezens tegen te houden. Dat werd haar fataal.’ Rose sloot haar ogen en er gleed een traan over haar wang. ‘Sinds dien heb ik gezworen om je dit voor te houden.’ Jelena kon niets zeggen. Ze keek naar de klok die aan de muur hing. Het was kwart over twee. Ze hadden nu bijna pauze. Het leek zo lang geleden dat ze nog op school was. Jelena opende haar mond. Haar keel voelde kurkdroog aan. ‘Waarom wou je me dit niet vertellen?’ Rose keek haar recht in de ogen aan. ‘Omdat ik niet wou dat je het zelfde bij gebeurd net als je moeder.’ Minuten gingen voorbij. Niemand zei iets tot dat: ‘De reden waarom ik hier kwam is omdat ik een boodschap heb.’ Josh kreeg meteen de aandacht van Jelena. ‘Wat?’
‘Van vader, onze vader. Hij vroeg of je terug wou naar Rozenveldt.’ Het duurde even voordat de zin van Josh door Jelena heen ging. ‘Meen je dat nou? Maar hoe zit het dan met school?’
‘Dat kan ik wel regelen,’ Zei Rose. ‘Het beste wat ik eigenlijk kan doen.’
‘Niet zo snel,’ Zei Evanglie. Ze keken allemaal naar haar. ‘Denk je werkelijk dat ik toe laat dat mijn beste vriendin op avontuur gaat zonder mij?’ Ze keek naar de rest alsof ze oer dom waren. ‘Als Jelena gaat ga ik mee.’ Josh keek haar verbouwereerd aan. ‘Maar je familie dan?’ sputterde hij tegen. ‘Ik woon in een weeshuis. Niets houd me tegen om mee te gaan.’ Jelena wist nog net niet te lachen. Josh maakte geen schijn van kans. Als hij wist dat als Evanglie iets wou dat ze dat kreeg. Dat betekende dat Evanglie ook mee ging. ‘Dat betekent dat we allemaal gaan.’ Haar stem klonk veel harder dan ze dacht. ‘Ik ga mee naar Rozenveldt.’ Toen Jelena dat zei kreeg ze een vreemd gevoel in haar buik. Meteen kreeg ze twijfels. Hoe moest het met school? En alle andere dingen waarbij ze nu niet op kon komen. ‘Op een voorwaarde, als Evanglie mee gaat.’ Ondanks wat er zou of ging gebeuren wou ze dat Evanglie mee ging. Ze deden zowat alles samen en dat zou deze keer echt niet veranderen. Wat konden ze nu doen? De enige wat ze deden was voor zich uit staren. Naar school wou ze niet. Ze kon daar niet aan denken. Ze kon dan toch niet meer op haar schoolwerk concentreren. Ze was toch te verstrooid daar voor. Toen het begon te schemeren stond Josh op. ‘Ik kan toch maar beter gaan. Ik wil voor het donker wordt thuis zijn.’ Ze keken toe hoe hij op stond en de woonkamer uit liep. ‘Ik zie jullie morgen op school.’ Jelena, Evanglie en Rose bleven achter in de woonkamer. Na afloop stond Evanglie ook op. ‘Ik kan ook maar beter gaan. Ze vragen zich vast af waar ik ben.’ Jelena keek haar met grote ogen aan. ‘Nee blijf nou, Evanglie,’ Zei Jelena dwingend. Ze wou niet alleen met Rose blijven. Wat konden ze tegen elkaar zeggen. ‘Ik moet wel gaan.’ Evanglie liep het huis uit. Een lange stilte viel. Wat konden ze tegen elkaar zeggen? Jelena kon er niet bij na denken dat Rose haar dit had voorgelogen. Haar leven. Maar aan de andere kant snapte ze haar wel. Ze wou haar gewoon beschermen. Ze nam ook Rose ook niet daarvan kwalijk, maar dat ze haar zo lang tijd dit voor hield. Ze wou alleen zijn. Jelena stond op. ´Ik ga naar mijn kamer.´ Jelena liet zich vallen op haar bed. Ze keek naar de klok dat aan de muur hing en zag dat het zeven uur s´avonds was. Ze voelde zich schuldig. Misschien moest ze het uitpraten met Rose. Ze had al moeite mee toen ze het vertelde. De deur vloog open en Rose stond in de deuropening. Jelena ging overeind zitten. Rose kwam dichtbij en omhelsde haar. ‘Ik moest het je eerder vertellen.’
'Het maakt niet uit. Het is toch al gebeurd,' Zei Jelena. Daar zaten ze dan de vrouw en het meisje arm in arm. Er liep weer een traan over de wang van Rose. 'Wat nu?' Vroeg Jelena toen Rose de traan weg veegde. 'Nou een ding staat vast ik ga niet mee.' Jelena keek haar verbouwereerd aan. 'Waarom niet?'
'Er zijn nog dingen die ik moet doen.' Ze keken naar elkaar voor een paar minuten. 'Het is al laat. Je kunt maar beter naar bed gaan.' Jelena keek naar de klok die aan de muur hing. Het was half elf. Wat ging de tijd snel. Rose stond op en liep haar kamer uit. 'Welterusten.' Toen Rose de deur vlak achter zich dicht deed liet Jelena zich naar achteren vallen op haar bed. Wat was ze moe. Het leek alsof ze een marathon had gelopen. Haar oogleden werden zwaarder en viel zo in een diepe slaap
Jelena zat ongeduldig op de bank te wachten op Josh en Evanglie die niet maar kwamen. Oké, ze snapte Evanglie dat ze te laat was, want zo was ze. Maar Josh. Hoe kon hij haar broer zijn als hij zo te laat was.
Ze gingen toch zo weg dus ze konden toch wat eerder van huis gaan. Het was al twee weken geleden dat ze hadden afgesproken om naar Rozenveldt te gaan. Sindsdien ging Jelena zowat elke dag checken, of ze alle spullen die ze nodig had in haar tas had gedaan. Dat voor twee weken lang. Elke keer als ze er aan dacht om, weer terug naar haar thuis te gaan kreeg ze kriebels in haar buik. Op dat moment klonk de voordeur en Jelena werd uit haar gedachten wakker gemaakt en stond op. Josh en Evanglie kwamen de woonkamer in. 'Hé, hé nu pas komen,' Zei Jelena geïrriteerd. 'Ben je al klaar?' Vraagt Josh. Voordat Jelena ook maar kan antwoorden kwam Rose de woonkamer in. 'Kan je even alleen spreken, Jelena?'
Verbaasd kijkt ze de anderen aan en volgde Rose. Ze liepen de trap op de kamer van Rose in. Jelena was nog maar paar keer in de kamer van Rose geweest. Ze wou het liefst dat Jelena haar kamer niet in ging. De enige wat er in de kamer van Rose staat is een tweepersoonsbed en boekenkast. Rose reikt naar een boek in de boekenkast. Op eerste gezicht lijkt het een gewoon boek. Maar toen Rose het boek open deed haalde ze een beeldschone ketting eruit. Het was azijnblauw en Jelena kon zien dat je het kon openmaken. 'Deze ketting was van je moeder geweest.' Jelena nam de ketting over. 'Was het van mijn moeder geweest?' Vroeg ze. Haar stem klonk anders. 'Je moeder wou dat jij deze ketting kreeg vlak voor....' De stem van Rose stokte. Jelena maakt de ketting open en een versierde "R" stond erop. Ze wist meteen waar de letter voorstond. 'Je kunt beter gaan.' Rose stond met haar rug naar Jelena toe. Ze wist dat Rose hier moeite mee had. 'Laat deze ketting de weg naar Rozenveldt brengen.' Na die woorden liep Jelena de kamer uit de trap af. Beneden in de woonkamer zag ze Josh en Evanglie smoezen. Ze stopte meteen toen Jelena binnenkwam. 'Wat wou Rose?' Vroeg Evanglie nieuwsgierig. Jelena zuchtte. Evanglie was ook te nieuwsgierig dat het niet goed voor haar was. 'Ze gaf me deze ketting.' Ze liet de ketting zien. 'Wat mooi,' kirde Evanglie. 'Ik heb er ook een dergelijk een.' Zei Josh tegelijkertijd. 'Waarom heb je dan die niet om?' Vroeg Jelena. Voordat Josh ook maar kon beantwoorden zei Evanglie al iets. 'Het staat het hem natuurlijk niet.' Josh keek haar quasibeledigde aan. Jelena wist zich net haar lach in te houden. 'Rose zei dat het me naar Rozenveldt zou brengen.' Ze keek er ook vreemd bij. 'Dat is ook zo. Het is een magische transplantatie. Het brengt je naar iedere plek waar je naartoe wilt gaan.' Evanglie keek hem verbijsterd aan. Ze was duidelijk onder de indruk. 'En hoe blijf je in contact?'
'Aangezien ik zelf een ketting heb moet Evanglie jou hand vasthouden, want anders gaat ze niet mee.'
Jelena knikte. 'Maar hoe gebruik je het?'
'Simpel. Je concentreren op je bestemming.' Jelena keek naar Evanglie die haar hand vast pakte. Ze sloot haar ogen en concentreerde op haar bestemming: Rozenveldt. Plotseling voelde Jelena dat de grond onder haar voeten verdween en voelde dat ze voor een eeuwigheid zou vallen. Ze zat in een wervelwind van kleuren. Jelena keek om zich heen, maar zag Evanglie of Josh niet meer. Ze wist op dat moment in haar achterhoofd dat ze onderweg was naar Rozenveldt.