2

Ik nam een aanloop en rende door de muur heen. Een grote stoomtrein kwam tevoorschein, en er rende allemaal lerlingen over het perron. Ik keek om, Katy kwam er ook doorheen. 'We zijn er.' Zij ze met een grote glimlach. De vorige weken hadden we al het nieuws verwerkt. Onze ouders waren overleden. Ik zou ze nooit ontmoeten, weten hoe ze waren, hoe mijn moeder eruit zag, ik zou ze alleen leren kennen via foto's. Heler Clathworty had gezegt dat ik misschien nog wel wat zou kunnen herinneren, zodra ik op plekken kwam waar veel herinneringen waren. Je zou toch zeggen dat hier veel herringeringen voor me lagen, op het station, maar niks schoot me te binnen. Katy en ik woonde nu bij opa en oma, in London. Ik had weer een vaag beeld van mijn leven, maar ik kon het niet plaatsen. Ik wist in grote schetsen hoe zweinstijn eruit zag bijvoorbeeld, maar niet in details. 'Kom, dan gaan we een coupé zoeken.' Zei Katy, en ze trok me mee. We namen plaats in een lege coupé, en zette onze koffers op de railing boven de stoelen. 'Oke, even voor de duidelijkheid. Je zit in griffoendor, ik in ravenklauw. We zijn dus het hele jaar zo goed als gescheiden. Ik heb Tyra geschreven, zij zit in griffoendor in het zelfde jaar. Ik heb alles uitgelegt en ze wilt je graag helpen. Ik heb ook Hermelien geschreven, dat als je wat moeite zou krijgen met je vakken leren, ze je zou willen helpen. Ook Hermelien wil je graag helpen. Als ik jou kan helpen, je zegt het maar. Ik doe alles voor je, dat weet je he? En Carlo vast ook. Ik weet zeker dat hij superongerust om je is geweest deze zomer. Je zit inieder geval niet zonder steun en vrienden.' Zei Katy en ik knikte. 'Ja, ik weet het. Het is super dat ze dat allemaal voor me willen doen. Maar het ergste is, ik ken ze niet.' Zei ik met een bedroeft gezicht. Ik vond het zo erg dat ik mijn beste vrienden niet meer zou gaan herkennen. Ik moest zomaar één jaar lang een vreemdeling vertrouwen. 'Het komt echt wel goed. We kunnen altijd nog naar huis gaan.' Zei Katy, en op dat moment vloog de deur open. Een meisje met rossig krullend haar vloog naar binnen en rende op me af. Ze vloog me om m'n nek en knuffelde me heel stevig, maar ze liet na één seconde weer los om Katy aan te vallen. 'Ó Hermelien! Ik heb je zo gemist!' Zei Katy in haar omhelzing. Dat was dus Hermelien. Ik keek naar haar betraande gezicht, maar ze kwam me niet echt heel bekend voor. 'Hai.' Zei ik schor en probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar het mislukte. Ze kreeg tranen in haar ogen. 'Je kent me echt niet meer hé?' Zei ze bedroeft. Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Het spijt me, ik wou dat het anders was.' Ze knikte en gaf me een glimlach. 'Ik ook.' Feluisterde ze zachtjes. 'Hebben jullie nog veel... pijn?' Vroeg ze aan Katy. 'Nee, we zijn goed verzorgt in het sint Holisto's. Alles gaat prima. Behalve Charlo-' Haar zin werd onderbroken door de deur die weer openvloog. Een ander meisje met blond haar tot over haar schouders deed hetzelfde als Hermelien. Toen ze klaar was met haar knuffel-sessie wendde ze zich tot mij. 'Hey Charlotte. Ik ben... Tyra, voor het geval je het je afvraagt wie je zomaar omhelst...' Probeerde ze rustig. Wat akward dit zeg. 'O, uhm, hey Tyra.' Probeerde ik met een glimlach die alweer mislukte. Haar ogen sprongen nu ook al vol en ze begon me weer te omhelzen.