Chapter 038|| Hide and seek

Ik keek geschrokken op. 'Zijn we er bijna?' Hoorde ik de al te bekende stem die ik al te lang moest missen. Hij keek om, en hij keek bang, en betrapt. Ik zag hem weglopen. Dit kon je niet menen, was hij het? Ik probeerde er achteraan te rennen maar mijn lange gala jurk en mijn killer heels hielpen niet mee. Gelukkig verbleef hij bij ons, ik wilde hem niet nog eens kwijt. Ik was blind, maar door de operatie kon ik weer zien. Nooit wist ik hoe hij eruit zag, laat staan dat hij dichter bij me was dan ik dacht. Het ergste is dat ik me niet in zijn armen kan werpen. Ik ben tenslotte verloofd met zijn vriend, maar ik wensde nu hevig dat ik hem nooit was tegen gekomen. Als ik even had gewacht kon ik hem van dichtbij zien. Ze zeiden dat hij was aangereden? Wist ik veel dat hij weer na anderhalf jaar weer zou opdagen. Niet dat ik niet blij ben, daar niet van. Maar het is zo moeilijk. Ik ben al verloofd maar alles komt terug. Hij was er voor me toen ik niemand had. Hij had me gered, anders was ik er niet. Hij had me zijn liefde verklaard. We waren bijna verloofd, maar die vervloekte ongeluk verpestte alles, ik was kapot. Maar toen kwam hij, zijn bester vriend. Hij liet me weer zien wat liefde en zorg was. Hij was heel lief voor me geweest maar toch kan ik niet zeggen dat als ik voor hem kies ik gelukkig ben. Ik kan het niet. Ik moet eerst hem praten, want ik wil weten hoe het komt dat hij nog leeft, en wat ik moet doen. Hoe kon hij het voor me verbergen? Waarom kwam hij niet toen het nog kon? Toen ik niet gebonden was aan zijn beste vriend.