Het ongeluk

'Dus hoe lang woon je al in Mystic Falls?', vroeg Camille terwijl ze een slok van haar drankje nam. 'Al een tijdje', antwoordde Stefan vluchtig om daarna de serveerder te wenken. Camille keek Stefan onderzoekend aan terwijl hij iets bestelde. Hij had haast al haar vragen kort beantwoord, het leek wel of hij zo veel mogelijk vragen over hemzelf probeerde te ontwijken. Misschien was er wel iets gebeurd in het verleden waardoor hij niet graag over zichzelf praatte. Ze besloot hem maar geen vragen te stellen ook al kon ze er niks aan doen dat ze zo nieuwsgierig naar hem was. Ze wou hem niet tot last zijn dus ze besloot haar mond maar te houden. Ze schrok op uit haar gedachten toen Stefan haar naam noemde en ze merkten toen pas dat hij haar arm vasthield. Ze keek verbaasd maar toen merkte ze pas dat hij haar wou verhinderen dat ze haar drankje niet omstootte. 'Sorry, dom van me ik was er niet helemaal met mijn gedachten bij', legde Camille uit toen Stefan haar vragend aankeek. Hij lachte even en ze zag dat hij haar diep in de ogen aankeek. Meteen kreeg Camille dat rare gevoel weer. Ze moest zich haast aan de tafel vasthouden om niet van de stoel af te vallen van duizeligheid. Stefan had het meteen door en liep naar haar toe. 'Gaat het wel?', vroeg hij haar nog bezorgder dit keer. 'Ja hoor maar misschien heb ik even wat frisse lucht nodig', stotterde Camille. Ze kon er niet goed tegen dat Stefan zo dicht bij haar was. het was wel heel raar elke keer dat hij zo dicht bij was of dat hij alleen al bij haar in de buurt was voelde ze zich al heel duizelig. niet willend dat ze nog duizeliger werd stond ze op van haar stoel en wou naar buiten lopen maar Stefan pakte haar bij de arm en liep met haar mee voor ondersteuning. Ze liet het toe want als ze zelf maar een paar stappen wou zetten wist ze zeker dat ze binnen de kortste keren op de grond belande. Eenmaal buiten snoof Camille wat frisse lucht naar binnen en gelukkig nam de duizeligheid al weer wat af. 'Weet je misschien waardoor je je zo duizelig voelt'. vroeg Stefan die nu naast haar kwam staan. Camille kon geen enkele logische verklaring bedenken hoe hard ze ook nadacht. 'Het gebeurd steeds als ik bij je in de buurt ben', fluisterde Stefan. Ze keek hem geschokt aan dat hij dat ook opgemerkt had en hij glimlachte flauwtjes naar haar. 'Ik denk niet dat dat het is Stefan maar het gebeurd wel steeds', gaf ze toe. Opeens voelde ze dat Stefan naast haar verstrakte en toen ze naar hem keek ze zag ze tot haar schrik de woede in zijn ogen. 'S-sorry heb ik iets verkeerds gezegd? ik bedoelde het niet zo!', stotterde Camille. 'Jij heb helemaal niets verkeerds gezegd Camil, het ligt aan heel iemand anders', zei Stefan met opeen geklemde kaken. Camille keek hem verbaasd aan, wie bedoelde hij? Ze kon het hem niet vragen want Stefan leidde haar snel naar de auto. Hij zag mijn verbaasde blik toen we wegreden en hij zuchtte. 'Luister Camille, het klinkt misschien raar maar..'. Ik keek hem aan en hij leek echt moeite te hebben om uit zijn woorden te komen. Hij keek mij weer aan en ik zag echt een soort verdriet in zijn ogen, o god als hij straks maar niet ging huilen. Ik kon gewoon niet goed overweg met mensen die gingen huilen. Ik wat nooit hoe ik ze moest troosten of hoe ik ze op een of andere manier kon helpen. Net toen hij weer wat wou zeggen zag ik nog net uit een oogflits iemand op de weg staan en hoorde ik mezelf schreeuwen.


Ik werd wakker met een enorme hoofdpijn en probeerde recht overeind te zitten. Net toen ik dat probeerde schoot er een enorme pijnlijke scheut door mijn hoofd. Ik werd door iemand weer terug geduwd en toen mijn zicht wat minder waziger werd zag ik dat een meisje me bezorgd aan keek. 'Stefan! kom hier ze is weer bij!', riep ze terwijl ze iets kouds tegen me hoofd aandrukte. Uit het niets was Stefan er en het enige hoorde was dat hij de hele tijd zich verontschuldigde en dat hij niet zo stom had moeten doen. 'Door mij is de auto over de kop gevlogen doordat ik niet goed oplette en ik voor een auto moest uitwijken', zei Stefan met harde woorden. 'Het is ok, maak je er maar niet druk over', zei ik tegen hem terwijl ik zwak glimlachte. 'Maar door mij heb je een gebroken arm, een paar gekneusde ribben en een snee in je hoofd', zei hij en ik voelde aan mijn hoofd en schrok toen ik een lelijke snee voelde. Eerlijk gezegd kon ik gewoon kon niet geloven dat Stefan dit veroorzaakt had en opeens flitste het beeld van een gedaante die op de weg stond toen we in de auto zaten. 'Het is niet jou schuld', hield ik vol. 'Ik weet zeker dat er iemand op de weg stond waardoor we uit moesten wijken en we toen over de kop sloegen', zei ik terwijl ik hem aankeek. Ik zag hem naar het meisje kijken en ze knikte naar hem. 'dus ik heb gelijk?', fluisterde ik. 'Waarom lieg je dan tegen me, Stefan?', mompelde ik. Hij zuchtte en ging naast me zitten. 'Ik lieg tegen je omdat het eigenlijk beter is dat je iets niet weet' hij keek even naar het meisje. 'Geloof je in vampiers?', vroeg hij. Ik was even stil. 'Die man die jij op de weg zag staan was een vampier', ging Stefan langzaam verder. 'Oh', is het enige wat ik kon uitbrengen. 'En die man die op de weg stond was mijn broer...'. 'Je bedoeld dat je broer een vampier is en we hem hebben aangereden?' vroeg ik. 'Nou we hebben hem niet aangereden hij stond eigenlijk expres op de weg', zei Stefan. Op een of andere manier geloofde ik dat wel van die vampiers maar ik ging hem niet over mijn verleden vertellen maar dat van zijn broer die expres op de weg stond... Toen ik het gezicht van zijn broer voor me zag kreeg ik even de rillingen maar ik kon me niet voorstellen dat hij zoiets gestoords zou doen. 'Dus die broer van jou.. Damon toch?', zei ik en Stefan knikte. 'Die jou ook had getackeld in het park die is dus vampier en je zegt dat hij expres in de weg stond?', vroeg ik rustig. Stefan knikte,' er is hem natuurlijks niks overkomen maar ik heb je zo snel mogelijk naar huis gebracht omdat je flauwviel toen ik je de auto uitbracht'. 'Je moet onthouden dat mijn broer niet te vertrouwen is hij is tot van alles in staat', zei Stefan terwijl hij voorzichtig mijn voorhoofd pakte en mijn wond depte. 'Ik ben Elena trouwens en luister alsjeblieft naar Stefan, Damon is in staat iedereen te doden en we willen niet dat je iets overkomt, zei het meisje die naast me op de bank ging zitten. Ik knikte haar even glimlachend toe en dacht even na over wat ze gezegd had. 'Nou nou, je moet haar niet de verkeerde indruk geven ik zou haar nooit in mijn leven iets willen aandoen', hoorde ik iemand zeggen en ik keek naar de richting waar het vandaan kwam. Daar stond Damon in de deuropening met een grijns op zijn gezicht en ik kon er niks aan doen dan rillen. Meteen stonden Elena en Stefan op toen hij naar me toe liep.