At the beginning
Ter informatie Lavinia is 13 jaar oud en op de afbeelding is de bovenste haar zusje Euralie en de andere foto's is zij op verschillende leeftijden. Het onderste meisje was ze tijdens de vlucht meer info in de tekst.
‘Lavinia comes le salud!’ *Lavinia we gaan avondeten* roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik sta op en loop op mijn aftandse sandalen naar mijn moeder. Ik ga aan tafel zitten en pak mijn kapotte witte vieze bord. Mijn zusje zit al aan tafel, ze wacht tot mijn moeder een klodder pap op ons bord schept. Mijn moeder komt aanlopen en pakt onze zelfgemaakte lepel en schept wat pap op onze borden. De zwerfkat komt binnen en gaat op de plek zitten waar papa altijd zat. Er staat een tekening van houtskool op zijn plek, mijn zusje jaagt de kat weg en begint met eten.
Ik volg haar voorbeeld, de pap bestaat vooral uit bonen en rijst met wat water van de beek en een beetje mais. Ik schrok het eten naar binnen, drink wat water met zand er doorheen en ga van tafel. Ik wil niet aan tafel blijven zitten wachten. Ik loop naar mijn tent die ik samen met mijn vader gemaakt heb. Daar ga ik zitten op de kruk waar mijn vader op de onderkant erin heeft gekrast: te amo *ik houd van jou*.
Tranen lopen over mijn wangen en laten schone strepen achter op mijn vieze gezicht.
Mijn vader is overleden bij onze vlucht we gingen naar een kamp omdat ons dorpje aangevallen zou worden, het bleek later vals alarm te zijn, mijn vader gaf zijn leven om ons in leven te houden. Hij at niets om te voorkomen dat wij minder eten hadden. Ik zal hem daarvoor altijd dankbaar zijn, ik heb erg veel respect voor mijn vader. Alleen toen we teruggingen gingen we met zijn drieën en mijn vader bleef achter op de plek waar hij gestorven is.
Mijn moeder is erg lief en verzorgt ons goed. Mijn zusje is 5 en leert dus net om eten te maken en schoon te maken. Mijn hut is niets meer dan een doek en een stok eronder. Brazilië is een erg veradelijk land, mijn zusje is al een keer bijna van een klif afgevallen. Mijn zusje heet: Euralie Riveros, mijn moeder heet: Elvira en mijn vader heette: Santos. Mijn naam is gecombineerd van de plant lavendel en mijn moeders naam Elvira.
Opeens begint het hard te waaien en mijn tent waait open. Ik word wakker uit mijn dagdroom en ik kijk om mij heen. Mijn moeder komt op mij afrennen en begint te roepen: ‘Hay una gran tormenta!’ *er komt een grote storm op ons af!*. Ik schrik op en ren naar onze schuilplek die onder de grond zit. Ik til de golfplaat en laat mijn zusje en mijn moeder in de schuilplaats klimmen. Ik pak de kat, kruk en de tekening mee, alles wat dierbaar is moet mee. Ik doe de golfplaat dicht en ik bind hem vast.
Ik was net op tijd binnen want de golfplaat begint te trillen en onze kaars begint te haperen. Ik kijk mijn moeder verschrikt aan, mijn zusje klemt zich vast aan mijn moeder. Ik pak het touw van de golfplaat stevig vast en ik maak een schietgebedje. Dan is het over, de golfplaat begint stil te liggen en de kaars is weer aan het kalmeren.
Mijn zusje begint wat minder angstig te worden en slaakt een zucht.
Ik volg haar voorbeeld, de pap bestaat vooral uit bonen en rijst met wat water van de beek en een beetje mais. Ik schrok het eten naar binnen, drink wat water met zand er doorheen en ga van tafel. Ik wil niet aan tafel blijven zitten wachten. Ik loop naar mijn tent die ik samen met mijn vader gemaakt heb. Daar ga ik zitten op de kruk waar mijn vader op de onderkant erin heeft gekrast: te amo *ik houd van jou*.
Tranen lopen over mijn wangen en laten schone strepen achter op mijn vieze gezicht.
Mijn vader is overleden bij onze vlucht we gingen naar een kamp omdat ons dorpje aangevallen zou worden, het bleek later vals alarm te zijn, mijn vader gaf zijn leven om ons in leven te houden. Hij at niets om te voorkomen dat wij minder eten hadden. Ik zal hem daarvoor altijd dankbaar zijn, ik heb erg veel respect voor mijn vader. Alleen toen we teruggingen gingen we met zijn drieën en mijn vader bleef achter op de plek waar hij gestorven is.
Mijn moeder is erg lief en verzorgt ons goed. Mijn zusje is 5 en leert dus net om eten te maken en schoon te maken. Mijn hut is niets meer dan een doek en een stok eronder. Brazilië is een erg veradelijk land, mijn zusje is al een keer bijna van een klif afgevallen. Mijn zusje heet: Euralie Riveros, mijn moeder heet: Elvira en mijn vader heette: Santos. Mijn naam is gecombineerd van de plant lavendel en mijn moeders naam Elvira.
Opeens begint het hard te waaien en mijn tent waait open. Ik word wakker uit mijn dagdroom en ik kijk om mij heen. Mijn moeder komt op mij afrennen en begint te roepen: ‘Hay una gran tormenta!’ *er komt een grote storm op ons af!*. Ik schrik op en ren naar onze schuilplek die onder de grond zit. Ik til de golfplaat en laat mijn zusje en mijn moeder in de schuilplaats klimmen. Ik pak de kat, kruk en de tekening mee, alles wat dierbaar is moet mee. Ik doe de golfplaat dicht en ik bind hem vast.
Ik was net op tijd binnen want de golfplaat begint te trillen en onze kaars begint te haperen. Ik kijk mijn moeder verschrikt aan, mijn zusje klemt zich vast aan mijn moeder. Ik pak het touw van de golfplaat stevig vast en ik maak een schietgebedje. Dan is het over, de golfplaat begint stil te liggen en de kaars is weer aan het kalmeren.
Mijn zusje begint wat minder angstig te worden en slaakt een zucht.
Er zijn nog geen reacties.