036*

'CRIS! WAAR ZAT JE TOCH!' Ja hoor, ik was nog niet eens het huis binnen. Met een diepe zucht gooide ik de deur achter me dicht terwijl mijn moeder me in een strakke omhelsing nam. 'Ik was zó bezorgd om je! Waarom liet je niets van je horen?' 'Sorry mam, Tom moest naar het ziekenhuis omdat...' Ik herinnerde me dat mijn moeder wel wist dat ik naar het ziekenhuis ging, maar niet dat ik 2 nachten lang weg zou blijven. Mijn moeder keek me afwachtend aan. '... omdat er iets was gebeurd, en hij bloedde heel erg, dus moest hij in het ziekenhuis blijven, en die was zo ver weg dat tegen de tijd dat we weer hier waren, we Tom al op konden halen van het ziekenhuis, dus waren we gebleven.' Oke, dat laatste was gelogen, maar had ze me geloofd als ik had gezegd: "Tom was waarschijnlijk aangevallen door een geest, en door de geesten konden we niet naar huis omdat ze ons bijna vermoordde dus zijn we terug naar het ziekenhuis gereden waar we de volgende nacht ook weer bijna werden vermoord door een geest, maar nu ben ik hier en is er niks aan de hand". Wauw, ja, dan word ik linea recta naar het gekkenhuis gestuurd, en had ik daarna minstens een maand huisarrest, dus dat lijkt me niet zo'n goede optie. 'Mijn god! Is het verder goed met hem?' Mijn moeder had een hand voor haar mond geslagen en keek me nu, voor zo ver het kon, nóg bezorgder aan. 'Moeten we niet even een bloemetje gaan brengen of zo?' 'Maaam!' Een geïrriteerde zucht rolde over mijn lippen, 'hij zit echt niet te wachten op de moeder van zijn vriendin die een bloemetje komt brengen, mag ik niet gewoon vanavond bij hun gaan slapen?' Ze keek me bedenkelijk aan, 'je moet morgen wel weer naar de studio.' 'Weet ik! Weet ik! Ik kan prima vanuit Tom naar de studio fietsen, dat is misschien nog wel korter!' 'Hmm.. ik weet niet..' 'Alsjebliéééft???' Smeekte ik haar. 'Nou, vooruit dan maar, maar je moet morgen avond terug zijn!' 'Doe ik mam!' Dankbaar gaf ik haar een knuffel waarna ik naar boven sprintte om mijn spullen bijeen te rapen. De jongens vonden het altijd goed als ik bij hun bleef slapen. Terwijl ik weer terug naar beneden liep, een stuk langzamer aangezien ik door de tas om mijn schouders werd gehinderd, dacht ik nog eens goed na over wat er de afgelopen twee dagen nou werkelijk was gebeurd. Het klonk allemaal zo onlogisch, het móest wel een droom zijn geweest, dat kon niet anders. Waarschijnlijk had ik op het filmavondje gewoon iets te veel gedronken, of kwam ik slaap te kort, waardoor ik aan het hallucineren was, en was dit allemaal niet gebeurd. Mijn gedachte maakte me gek, ik voelde me alsof ik krankzinnig was geworden, terwijl ik van buiten heel rustig was, ik gedraagde me bijna normaal, maar van binnen stond ik op instorten.



Wauw, ik kreeg in een keer weer inspiratie ;o
Nouja, leuker voor jullie dan want dan komen er meer stukjes online xd