Hp|| Cigarettes and Valentines|| GW 18

George zette Lucca een aantal gangen later weer naar. Ze spraken beide niet en liepen een stukje uit elkaar. Niet dat ze het erg vonden. Ze stilte was comfortabel. Af en toe deed Lucca haar mond open om iets te zeggen maar klapte hem toen weer dicht. Stiekem keek ze naar zijn gezicht die op de omgeving was gericht. Ze wilde hem aan raken. Controleren of hij wel echt was. Natuurlijk was hij echt, maar ze wilde gewoon niet geloven dat hij hier naast haar liep. Dat ze alleen waren. Langzaam stak ze haar vinger uit en raakte zijn wang aan.
‘Sorry.’ Giechelde ze en verborg haar gezicht in haar handen.
Ze hoorde George grinniken en haalde haar gezicht uit haar handen. Nog voor ze haar armen volledig had laten zakken kreeg ze een por in haar wang. Ze moesten lachen. Ze duwde George zachtjes.
‘Je hebt me gemist he?’ Vroeg George met een grijns.
‘Ja, stiekem wel. Maar vertel je broer dat maar niet.’ Zei ze en porde hem in zijn zij.
‘En waarom niet dan, mag ik hem niet dit verblijdende nieuws vertellen?’ Vroeg George met een grijns.
‘Nee, die lol gun ik hem niet.’
‘Alleen mij?’
‘Alleen jou.’
Weer viel er een stilte.
‘He George?’ Vroeg Lucca na een tijdje en bleef staan. ‘Sorry.’ Zei ze en keek hem niet aan maar staarde naar haar schoenen.
Lucca dacht dat George wel zou weten waarom ze sorry zei en als het aan Lucca lag was een sorry niet genoeg. Miljoenen zouden er zelfs niet bij in de buurt komen. Maar hij moest het weten dat het haar speet.
‘Het spijt me dat ik jij en je broer heb gekwetst.’ Zei ze en een traan rolde over haar wang.
‘Het spijt me dat ik een verschrikkelijk trut was, en nooit je brieven het beantwoord. Het spijt me dat ik voor alles dat ik heb gedaan.’ Zei ze en sloeg haar armen om haar heen, alsof ze het koud had.
George veegde met zijn duim de tranen die over Lucca haar wangen rolde weg. Het raakte hem om haar zo te zien. Voorzichtig sloeg hij zijn armen om haar heen. Ze beantwoorde zijn knuffel en legde haar hoofd op zijn borst.
‘Stil maar, het is al goed.’ Hij streek over haar haren heen zoals hij dat jaren geleden ook had gedaan.
Lucca hield van hem, en met elke hartslag hield ze meer van hem. Met elk woord dat hij zij tegen haar namen de vlinder toe. Ze klemde zijn shirt in haar handen, alsof ze bang was hem te verliezen. Maar Lucca had hem helemaal niet. Niet zoals Rhine Fred had. Niet zoals ze George zou willen hebben.
Lucca keek op naar George en liet hem los. Ze kreeg het warm van het idee dat ze nu had. Ze voelde het bloed naar haar hoofd stromen. Dit was moeilijk maar Lucca zag het als de enige uitweg. Ze raapte al haar moed bij een en drukte een kus op George zijn lippen.