After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-57-*

Ik zit nog steeds met mijn gedachten bij mijn moeder. Hoe durft ze mij terug te halen! Ik zit hier prima, ik leidt nu mijn eigen leven. Opeens voel ik een klein kusje in m’n nek, typisch Tom weer! Ik glimlach en sla mijn armen om hem heen. “Je bent echt zo lief voor mij! Maar ik voel me niet zo goed, me knie doet weer pijn en ik zit met mijn moeder!”
‘Tom geeft mijn een knuffel, “ga dan even lekker lang uit op de bank zitten, en zet je gedachten anders even op nul, je moeder kan je niks maken! Je bent je eigen leven gaan lijden Xavina!” Ik knik en geef Tom nog een klein kusje en loop voorzichtig naar de bank en laat me eigen erop glijden.
Ik sluit mijn ogen en probeer aan niets te denken. Toch blijft het in mijn hoofd een enorme warboel. Mijn gedachten gaan van mijn knie, naar mijn moeder, naar mijn leven en zo maar heen en weer. Ook heb ik nog eens dat ik niet lekker op die bank lig. Hoe ik ook ga liggen, de bank ligt niet lekker.
Ik ga weer rechtop zitten en sluit mijn ogen opnieuw. Misschien lukt het zo beter. Maar ook nu vliegen de gedachten door mijn hoofd. Dus ga ik maar weer liggen op de bank en zucht.
"Zachtjes gaat Tom op de leuning zitten en streelt zachtjes door mijn haar, rustig maar meis probeer er niet aan te denken. Je moeder kan je zomaar niet weghalen bij mijn en vooral niet uit Duitsland. Een klein glimlachje siert mijn mond, maar al snel verdwijnt hij als ik weer een pijn scheut door mijn knie voel gaan
Ik voel hem kloppen door heel mijn lichaam. Misschien moet ik toch nog maar een keer naar de dokter gaan, want dit gaat echt niet goed. En ook mijn moeder blijft niet lekker zitten. Hoe boos ik ook op haar ben, het is en blijft toch mijn moeder. Natuurlijk zal ik niet zomaar weggaan van mijn nieuwe leven, mijn nieuwe vrienden, mijn nieuwe liefde. Maar toch heb ik liever geen ruzie met mijn moeder.
“Tom?” begin ik voorzichtig. “Misschien moet ik toch maar haar bellen. Het is en blijft toch mijn moeder.”
*Tom staat meteen op, en pakt je mobiel en geeft je aan hem op. Weer een pijnscheut door je been, ik word er niet goed van!
'De telefoon gaat een paar keer over, je voel de spanning door je lichaam gieren, hoe zal ze reageren? Nog steeds word er niet opgenomen.
Ik ben te zenuwachtig om het bellen en druk hem snel weg voordat er opgenomen wordt. “Ik durf het niet,” zeg ik bang.
Tom wrijft over mijn rug. “Je moet het niet doen als je er niet goed bij voelt. Probeer het morgen anders nog een keer of over een aantal dagen.”
Ik knik en gelijk schiet mij iets te binnen, de nummerherkenning. Snel zoek ik het op bij instellingen en zie tot mijn grote geluk dat de nummerweergave uit staat. Waarom deze ook alweer uitstaat zou ik niet meer weten, maar nu ben ik daar enorm blij om. Zo kan mijn moeder mij nooit terugbellen.
Nog een hele tijd zit ik zo met mijn telefoon in mijn hand vooruit te staren. Ik schrik pas op wanneer Tom mij voorbij loopt met een pak koekjes.
Oehh Tom weet waar ik van houdt! Dit zijn mijn favoriete koekjes! "Ik pik express het pak koekjes uit zijn handen en begin eraan te eten, wil je ook vraag ik op een lieve toon, Duhh ik heb niks voor niks gepakt zegt hij met een gemene grijns! "Opeens begint mijn telefoon te trillen, Huh? 'Wie kan dit nou zijn, nooit mijn moeder want mijn nummer staat uit, dat heb ik net zelf gezien!