Keylina - 86

Het duurde een hele tijd voor ik gekalmeerd was. Ik had me al die jaren groot gehouden, gedaan alsof ik het verwerkt had, maar nu kwam al dat verdriet eruit. Keylina wachtte geduldig, hoewel zij het natuurlijk ook moeilijk had.
“Het spijt me, ik liet me gaan”, fluisterde ik, toen ik gekalmeerd was.
“Lizzie, ik…” Keylina zocht naar woorden. “Ik voel gewoon dat je de waarheid spreekt, maar ik… ik kan het gewoon niet zomaar geloven, ze hebben altijd voor me gezorgd en…”
“Ik begrijp het”, fluisterde ik. Ik liet haar handen los en nam de enveloppe uit mijn zak. Het grootste deel waren foto’s en teksten die we overal uit kranten en tijdschriften hadden geknipt. Ik toonde ze vluchtig. Daarna haalde ik enkele brieven boven. Ik merkte dat ik twee ervan nog nooit gezien had, dus legde ik die nog even opzij. De derde brief was de brief waarin stond dat Keylina Azulena was geworden.
“Deze brief kregen we van de vuurheer, als antwoord toen we vroegen waar je was”, zei ik zacht. Keylina las de brief, en begon zachtjes te huilen.
“Nee”, fluisterde ze, toen ze klaar was. Ik keek verbaasd op. “Deze brief komt niet van mijn vader”, zei ze zacht. “Mijn moeder heeft hem geschreven, zonder dat vader er van weet. De stempel erop is vervalst. Mam doet dat wel meer als ze vindt dat iemand meer mag weten dan vader wilt vertellen.”
“Dus… Wij mochten het niet weten van je vader? Dat jij Keylina was?”
“Nee”, zei Keylina zacht. “En ik ook niet. Waarschijnlijk mocht daarom niemand weten wanneer ik verjaar, zodat jullie de link niet zouden kunnen leggen.”
“Maar nu weet je het.” Ik glimlachte naar haar.
“Ja”, zei ze. “Nu weet ik het.” Tegelijk stonden we op en liepen om de tafel naar elkaar toe. We omhelsden elkaar.
“Ik heb je gemist, zusje”, fluisterde ik. Een tijdje bleven we zo staan, tot er op de deur geklopt werd. Ik liet Keylina half los. “Binnen.”

De deur ging open en Yue kwam binnen.
“Alles goed?”, vroeg ze met een glimlach.
“Ja hoor”, lachte ik. Ik was echt dolgelukkig.
“Nou, ik wou gewoon even zeggen dat je het maar moet vragen als ik iets voor jullie kan doen.”
“Momenteel nog niet, denk ik”, zei ik.
“Jawel”, zei Keylina. Ze liet me los. “U moet me vrijlaten.”