Keylina - 85

“Toen ik klein was wilde ik dolgraag een broertje of zusje. Maar mijn ouders wilden dat niet, ze vonden dat ze mij niet goed verzorgden, dat ze geen goede ouders waren, en ze waren bang dat een tweede kind te veel was. Ik beloofde dat ik wel voor mijn broertje of zusje zou zorgen. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk konden hun vrienden en familie hen overhalen dat ze wel goede ouders waren, en dat het voor mij enkel maar goed zou zijn als ik nog een broertje of zusje had, zodat ik niet altijd alleen moest spelen. Toen ik zes jaar was kreeg ik uiteindelijk een zusje. Mama en ik waren dolgelukkig, en ook papa was er blij mee. We waren het perfect gelukkige gezinnetje. Als ze huilde gaf mama haar altijd aan mij, dan was ze altijd het snelste stil. Mama zei wel eens dat het stout van mij was dat ik mijn zusje had verteld dat ik het liefste was, maar ze lachte er mee. Ze was ook blij dat we zo goed bevriend waren, zal ik maar zeggen. Echt vriendinnen waren we natuurlijk nog niet, daar was ze nog te klein voor. Maar toen ze een maand oud was gebeurde het. Er werd bekend gemaakt dat de vrouw van de vuurheer ziek was en geen kinderen meer kon baren. Heel de vuurnatie treurde erom, en velen begonnen te discussiëren wie dan de troonopvolger moest worden. Maar de vuurheer wilde daar niet van weten. Hij wilde zelf zijn opvolger kiezen, en hem of haar persoonlijk opvoeden. Het duurde niet lang voor duidelijk werd wat hij van plan was. Alle baby’s werden thuis weggehaald en naar het paleis gebracht. Mama en ik smeekten om mijn zusje niet mee te nemen, maar de soldaten die de baby’s moesten ophalen waren onverbiddelijk. We kregen te horen dat de baby’s aan allerlei testen werden onderworpen. Een maand later waren alle baby’s die we kenden terug thuis, de meesten gezond en wel, anderen gewond en een baby was gestorven. Maar van mijn zusje hoorden we niets. Een week nadat alle andere baby’s terug thuis waren stuurde papa een brief naar de vuurheer om te vragen waar mijn zusje was, en of alles goed met haar was. Pas een paar weken later kregen we antwoord.”
Ik keek Keylina recht aan. Aan haar gezicht te zien besefte wat ze er ging komen. “Mijn zusje, Keylina, bestond niet meer. Ze was nu prinses Azulena. We mochten haar nooit meer zien, want ze mocht niet weten dat ze geen echte prinses was.” Ik greep Keylina’s handen en begon te huilen. “Je bent mijn zusje”, snikte ik. “Mijn kleine zusje.”