Keylina - 84

“Maar… Ik heb je toch nooit iets misdaan?” Ze begreep ze niets van.
“Nee, integendeel”, fluisterde ik. “Yue zei niet voor niets dat je belangrijk voor me bent, Keylina.”
“Maar wat is er dan? En ik snap nog steeds niet waarom je me Keylina noemt, ik heet Azulena.”
“Nee, je denkt dat je Azulena heet, maar toen je geboren werd heette je Keylina.” Ik haalde diep adem. “Keylina, dit zal een schok voor je zijn, maar de vuurheer en zijn vrouw, de mensen die jij als je ouders ziet, zijn niet je echte ouders. Ze hebben je geadopteerd.”
“Nee, dat kan niet, je liegt!”, schoot Keylina meteen uit. Ze sprong kwaad recht.
“Ga zitten”, zei ik kalm. Ze aarzelde even, maar ging toen weer zitten. “Keylina, ik begrijp dat dit moeilijk voor je is”, zei ik vriendelijk. “Maar ik zweer je dat ik niet lieg.”
“Ik-ik…”, stamelde Keylina.
“Je hoeft me niet zomaar te geloven”, zei ik zacht. “Maar laat me gewoon vertellen wat en hoe alles gebeurd is. Daarna zal ik je een paar dingen laten zien, dan kan je zelf oordelen of het waar is of niet.” Keylina knikte aarzelend, en ik begon te vertellen.

PS Sorry voor het korte hoofdstukje, maar ik wou het volgende écht niet opsplitsen