Keylina - 83

“Lizzie, alsjeblieft, vertel het me”, smeekte Keylina na een tijdje.
“Wat weet je al?”, vroeg ik zacht.
“Niets”, fluisterde ze.
“Goed dan”, zuchtte ik. “Maar bereid je voor op een zware schok, de waarheid die ze heel je leven voor je hebben verborgen is behoorlijk… anders dan wat je altijd hebt geloofd.”
“Oké”, fluisterde Keylina.
“Je hebt het medaillon voor je verjaardag gekregen”, begon ik. “En dat is morgen.”
“Hoe weet je dat?”, schrok Keylina. “Mijn vader wilde niet dat iemand van het volk dat wist. We hebben het altijd strikt geheim gehouden.”
“Er zijn maar weinig mensen die het weten”, suste ik. “Waarschijnlijk enkel ik en mijn ouders. Ik ken de waarheid, weet je nog?” Ik keek haar aan. “Keylina, hoe goed is de band tussen jou en je ouders?”
“Normaal, hoezo?”, vroeg ze meteen geschrokken.
“Het is belangrijk”, zei ik zacht. “Wees gewoon eerlijk. Begin misschien eerst met je moeder.”
“Goed dan”, zuchtte Keylina. “Mijn moeder is echt een schat. Ze is ziek, en dat is ze al sinds mijn geboorte. Maar ze zorgt voor mij zo goed ze kan, en ik voor haar.”
“Je houdt dus echt van haar”, glimlachte ik. “En je vader?” Keylina aarzelde even.
“Ik weet het niet goed. Soms denk ik dat ik voor hem enkel belangrijk ben in de oorlog en als opvolgster, maar niet persoonlijk.” Ik knikte.
“Om eerlijk te zijn, Keylina, had ik dat al wel verwacht”, zei ik zacht.
“Jij haat mijn ouders hé?”, zei ze.
“Je moeder zeker niet, ik ben er van overtuigd dat ze een fantastische vrouw is”, glimlachte ik. Keylina keek me verbaasd aan. Ik zuchtte. “Maar ik moet toegeven dat ik je vader haat, ja.”
“Om de oorlog”, concludeerde ze.
“Ook, maar laten we de oorlog hier even buiten houden. Ik haat hem ook om wat hij mijn familie jaren geleden heeft aangedaan.” Ik keek Keylina recht aan. “Als ik echt eerlijk moet zijn, Keylina, ik haat hem om jou.”