007

Ik rende naar huis. M’n pleegouders zouden nu echt heel boos zijn. Niet alleen was ik niet thuisgekomen vannacht, ook was ik gewoon bij een onbekende jongen blijven slapen. (Oké zo onbekend was hij nou ook weer niet..)



Opgelucht slaakte ik een zucht toen ik het huis van mijn pleegouders zag. Godzijdank, ik was de weg niet kwijtgeraakt, wat mij namelijk wel vaker gebeurd… Ik ben altijd al een beetje onhandig geweest. Zachtjes maakte ik de deur open met mijn net nieuwe huissleutel. Naja ik probeerde het zachtjes te doen, wat niet helemaal was gelukt geloof ik. ‘SCARLETT’ riep iemand. Zie je? Daar heb je het al. Ik heb ook nooit geluk. Ik had gehoopt dat ik gewoon in mijn bed had kunnen gaan liggen, en als ze dan vroegen waar ik gister was, had ik gewoon kunnen zeggen dat ze waarschijnlijk verkeerd hadden gekeken en ik gewoon in mijn bed lag. Mijn gedachten werden verstoord toen iemand heel hard in mijn oor schreeuwde; ‘WAAR WAS JIJ GISTER? Jij dacht laat ik ze gewoon niet weten waar ik ben? Wat is er mis met jou?’ ‘En bedankt’ mompelde ik, hopend dat ze het niet hadden gehoord. Mijn stiefvader en broer begonnen me te beschuldigen van van alles en nogwat. Ik had blijkbaar nog heel veel moeten doen voor hen. Toen ze zagen dat het me niet boeide wat ze zeiden, gingen ze over op schelden. Het kwetste me. Ik dacht dat ik hier heen was gekomen om mijn zorgen te vergeten. Niet dus. Een traan rolde over mijn wang. Snel veegde ik hem weg. ‘Hoerenkind!’ hoorde ik nog net iemand naar mij schreeuwen. Ik schrok, nu werd het me allemaal te veel. Ik schreeuwde terug ‘Jullie weten helemaal niks over mijn leven! Dus hou jullie freakin bek dicht over mijn moeder!’ ik weet zelf ook wel dat ik dit niet had moeten zeggen, aangezien dit ze nog bozer zou maken, maar het maakte me allemaal niks meer uit. Ze hadden me al genoeg aangedaan. De tranen stroomden over mijn wangen, dus rende ik snel de trap op en sloot me op in mijn kamer. (Eigenlijk was het meer een klerenkast, als je kijkt naar de grootte.)



Ik begon snel al mijn spullen te pakken en in een grote voetbaltas van mijn stiefbroer te gooien. Hij zou het vast niet erg vinden. Als laatste pakte ik de foto van mij en mijn moeder. Toen waren we nog gelukkig. Nu begon ik pas echt hysterisch te huilen, het moet er echt heel raar hebben uitgezien.



Snel liep ik naar het raam en probeerde in te schatten hoe hoog het zou zijn. Ik dacht ongeveer 3 meter, dus dat zou ik wel overleven. Ik sprong. Even voelde ik me helemaal bevrijdt van al mijn zorgen. Tot ik met een klap op de grond belande. En opeens werd alles helemaal zwart.

hi guys! wow we zijn echt superblij dat jullie dit verhaal leuk vinden, en dat we al 25 abo's hebben thank you!! alleen willen we wel even laten weten dat wij deze week proefwerkweek hebben, hier hangt voor ons alle 3 veel van af, dus we gaan niet veel schrijven deze week. We hopen dat jullie allemaal je abo houden natuurlijk ^^
O en btw: we worden echt superblij van kudo's en reacties gheghe