Keylina - 82

“Lizzie, kunnen we iets voor je doen?”, vroegen ze meteen.
“Waar zijn de spullen van prinses Azulena?”, vroeg ik kalm.
“In de kast, zoals die van alle gevangenen”, zei een wachter. “Zoek je iets specifiek?”
“Een medaillon in de vorm van een hartje.” De wachter liep naar het lokaaltje ernaast, waar de kasten stonden, en kwam niet veel later terug met het medaillon. Ik nam het aan en ging weer naar het paleis.

“Hoe was het bij je ouders?”, vroeg Yue.
“Ik heb hen niet gezien”, zei ik met een glimlach. “Het lijkt erop dat Keylina al is bijgedraaid, ze wilt me spreken. Of beter gezegd, ze wilt dat ik haar alles vertel.”
“Hoezo? Weet ze dan al iets?”
“Haar moeder heeft haar vlak voor haar vertrek verteld dat ze oud genoeg is om de waarheid te weten, en heeft haar een medaillon gegeven dat een deel van de waarheid zou bevatten, maar nog op slot is. Ze smeekte me gewoon om haar alles te vertellen.”
“Goed, ik laat een wachter haar halen”, glimlachte Yue.
“Bedankt”, knikte ik. Ik haastte me naar mijn kamer, om de envelop te halen met alles wat mijn ouders ooit van Keylina gehoord hebben.

Ik haalde diep adem voor ik het kamertje in ging waar Keylina heen gebracht was. Jaren had ik naar dit moment uitgekeken, maar nu was ik ontzettend zenuwachtig. Ik opende de deur en stapte binnen. Keylina stond ineengedoken in een hoekje, met haar handen op haar rug gebonden.
“Je kan gaan”, zei ik kalm tegen de wachter. Hij knikte en liep het lokaaltje uit. Ik ging rustig naar Keylina toe. “Draai je om, dan maak ik je handen los”, zei ik vriendelijk. Aarzelend draaide ze zich om. Ik maakte haar handen los.
“Bedankt”, fluisterde ze.
“Zullen we gaan zitten? Dat praat makkelijker”, stelde ik voor, en ik ging aan de tafel zitten. Keylina kwam tegenover me zitten. Daarna bleef het even stil.