Keylina - 81

Nadat het schip vertrokken was, ging ik naar de gevangenis. Ik wilde mijn ouders vertellen dat Keylina hier was. Al had ik de laatste tijd niet echt veel vriendelijke woorden met hen gewisseld, ze bleven onze ouders, en ik wist dat Keylina belangrijk voor hen was. Maar nog voor ik er was hoorde ik mijn naam.
“Lizzie?”, klonk het zacht. Ik draaide me om. Het was Keylina.
“Keylina”, zei ik ijzig. Ze zag er heel anders uit dan daarstraks in de troonzaal. Niet alleen door haar gevangeniskledij, maar door hoe ze daar zat. Ze leek zo kwetsbaar.
“Lizzie, ik…”, stamelde ze. “Die naam, hoe je me noemt, Keylina, ik… Ik heb het gevoel dat dat belangrijk is.”
“Is het ook.” Het was moeilijk voor mij om nu afstandelijk te blijven, nu mijn kleine zusje er zo kwetsbaar uitzag.
“Wil je me vertellen waarom? Alsjeblieft?”, smeekte ze.
“Denk er zelf eerst nog maar wat verder over na”, zei ik, en liep verder.
“Wacht!”, riep ze. Ik draaide me om. “Alsjeblieft”, smeekte ze weer. “Ik heb het gevoel dat ik die naam al eerder heb gehoord.” Ik liep weer naar haar toe.
“Waar dan? En wanneer?”
“Ik weet het niet”, fluisterde ze.
“Ik zal erover nadenken”, zei ik kalm.
“Lizzie, ik smeek je”, zei ze. Een traan verliet haar ooghoek. “Ik wil de waarheid kennen, en ik voel, nee, ik wéét dat jij me die kunt vertellen.”
“De waarheid?”, vroeg ik verbaasd. Ik liet mijn strenge, ijzige houding varen.
“De dag voor ik hierheen vertrok gaf mijn moeder me alvast mijn verjaardagscadeau. Ik zei dat ik wel kon wachten, maar mama wilde het me perse al geven. Ze leek bang te zijn dat ik niet snel weer thuis zou zijn. En ze zei, ze zei…” Keylina huilde zachtjes. “Ze zei dat iedereen heel mijn leven iets voor me verborgen heeft gehouden, en dat het tijd werd dat ik de waarheid ontdekte. Dat ik oud genoeg was om het te weten. Mama gaf me een medaillon in de vorm van een hartje, ze zei dat er een deel van de waarheid in zat. De sleutel zou ik pas krijgen als het daar tijd voor was. En ze zei dat, wat de waarheid ook was, ze altijd van me zal houden.” Ik knielde bij Keylina neer.
“Waar is het medaillon nu?”, vroeg ik vriendelijk.
“De wachters hebben het afgepakt”, snikte ze.
“Het komt goed”, beloofde ik haar. “Ik vraag Yue of ik je naar het paleis mag laten brengen, daar kunnen we beter praten dan hier.” Ik stond op en glimlachte nog even bemoedigend, voor ik naar het lokaaltje van de wachters liep.