011

De weken vliegen voorbij en voor ik het weet loop ik de gymzaal uit. De examens zijn voorbij en nu is het afwachten of ik geslaagd ben. Mijn ribben zijn genezen en Logan is van school getrapt, na het bos opzet – ongeluk. Dus van hem heb ik geen last meer gehad. Vrolijk loop ik naar huis. Als ik thuis ben laat ik me op de bank vallen, waar Sarah op me zit te wachten. ‘En hoe ging je laatste examen?’ Vraagt ze meteen. ‘Het ging goed, hopelijk ben ik ook geslaagd en kan ik de twee verschrikkelijke jaren achter me laten.’ Ik kijk haar met een glimlach aan. De voordeur gaat open en mijn moeder komt de kamer binnen gelopen. Ze aait me even over mijn hoofd en loopt naar de keuken. ‘Hoe ging je examen?’ Vraagt ze als ze terug de woonkamer inloopt. Ik vertel haar precies hetzelfde als ik Sarah vertelde. ‘Je bent vast en zeker geslaagd, je hebt keihard gestudeerd en alles goed voorbereidt. Het enige wat jij nu moet doen, is ontspannen en je langzaamaan gaan voorbereiden voor je X Factor auditie.’ In mijn ooghoeken zie ik Sarah heftig knikken ten teken dat ze het er mee eens is. ‘Je auditie is over drie weken en over twee weken komt de uitslag van je examen. Dus als het goed is ben je geslaagd en ga je een poging doen om een muziek carrière te beginnen. Wij hebben allemaal het volste vertrouwen in je. Alleen ontbreekt bij jou het zelfvertrouwen, die je zo hard nodig hebt.’ Sarah steekt een hele preek tegen me op en aan mijn moeders gezicht te zien, is ze het er helemaal mee eens. Ik denk na over Sarah’ s woorden en kom tot de conclusie dat ze gelijk heeft. Ik neem me voor om voor mijn auditie een beetje meer zelfvertrouwen te krijgen. Misschien dat ik dan niet zo’n negatief zelfbeeld heb. Ik ben zo in gedachten dat ik niet merk dat Sarah weggaat. Als ik weer opkijk is ze weg en mijn moeder is in de keuken. Ruth is inmiddels ook thuis gekomen en zit naast me op de bank te lezen. ‘Is Sarah naar huis?’ Vraag ik aan haar. Ruth haalt haar schouders op. ‘Toen ik thuis kwam was ze al weg. Waarschijnlijk zat je gewoon te diep in gedachten en heb je het niet gemerkt dat ze weg is gegaan. Je hebt het niet eens gemerkt dat ik naast je ben gaan zitten, dus dat verklaard veel.’ Ratelt ze en keert zich weer terug naar haar boek. Ik sta op en rek me uit. Ik loop naar de keuken en kijk nieuwsgierig wat mijn moeder aan het koken is. ‘We eten vandaag gewoon normaal.’ Zegt ze als ze me ziet kijken. ‘Wil je de tafel even dekken?’ Ik pak borden en bestek en zet ze op tafel. Niet veel later volgen de pannen en kunnen we eten. Na het eten loop ik naar boven en probeer weer een liedje te vinden om te zingen, maar omdat het de afgelopen twee weken zo druk was met mijn examens ben ik verschrikkelijk moe van al het leren. Het duurt dan ook niet lang of ik val in een diepe slaap, vol vrolijke dromen.

Believe in yourself, and live your dream.