1

Ik wist niet hoelang ik hier al was, in het zwart. Ik kon mijn armen en benen niet vinden. Ik voelde ze niet. Waar was ik? Wat is er gebeurd? Wat is mijn naam? Die vragen stel ik me de hele tijd af, terwijl ik in het zwart zweef. Alsof ik in een luchtbel zit. Het zwart drukte op me. Een filts van wit licht schiet door het zwart heen. Opeens voel ik weer waar mijn handen waren. Ze liggen slapjes naast mijn lichaam, dat boven mijn benen ligt. Ik voel waar mijn hoofd is, mijn oogleden. Nog een flits. Ik probeerde mijn handen te voelen, mijn vingers, en uit te vinden hoe ze werken. Het lukte, volgensmij. Ik bewoog mijn handen nog een keer. Ja, ik voelde ze weer. Een opluchting schoot door me heen. Nu mijn oogleden, die moest ik openkrijgen. Een paar lichtflitsen schoten weer door het zwart zodra ik dat probeerde. Ik probeerde te knipperen. Het zwart was weg, het was nu wit. Fel wit. Ik probeerde nog een paar keer te knipperen. De kamer kreeg steeds meer vormen. Ik lag in een bed. In de hoek zat iemand, maar het was te licht om de details van het gezicht te zien. Aan mijn arm zat een infuus, en naast me een piepend apparaat. Ik ging rechtop zitten en bewoog mijn benen. Ik bewoog alle lichaamsdelen die ik had. Ik keek op de tikkende klok. Half 4. Buiten was het licht. Op dat moment werd de persoon wakker. Inmiddels kon ik al het gezicht zien. Ik kende haar niet. Ze was jong, een jaar of 14 denk ik. 'O Charlotte!' zei ze huilend toen ze naar me toe rende. 'Ik heb een heler nodig!' riep ze toen ze me wilde omhelsen. Wie was ze?! Ik duwde haar van me af. Ze keek heel geschokt en deed een stap achteruit. 'Char-Charlotte?' vroeg ze. Heette ik zo? Charlotte? Een man in een witte jas kwam mijn kamer binnen. Ik kende hem ook niet. Hij keek erg tevreden. 'Je bent wakker.' Zij hij met een grote glimlach. 'We gaan even wat testjes doen, en kijken hoe het met je is gesteld. Je kunt blijven als je wilt, er bestaat een kans dat ze in een uur al weer naar huis mag, als alles goed gaat.' Ik zag nu pas dat het meisje haar arm in een mutella had. Ze knikte kort en ging met betraande ogen weer in de stoel zitten. De man kwam op de rand van mijn bed zitten. 'Wa- waar ben ik?' vroeg ik stotterend. 'Je bent in het sint Holisto's. Je bent hier naartoe gebracht na het ongeluk.' 'Sint wat?' Vroeg ik. Hij keek me onbegrijpend aan. 'Het sint Holisto's hospitaal voor magiese ziektes en zwaktes.' Legde hij uit. 'Oke?' zei ik om van hem af te zijn. 'Nog nooit van gehoord.' Hij keek niet begrijpend van het meisje. 'Kan wel, we zijn hier nog nooit eerder geweest' 'oke.' Zei de man en keerde zich weer tot mij. 'We gaan even kijken hoe het met je kennis en geheugen zit, daarna mag je een paar spreuken voor ons doen om te kijken of je vaardigheden niet zijn aangetast. Als dan alles goed gaat, mag je weer naar huis. Al het medisch onderzoek hebben we al gedaan toen je in coma lag.' Coma? Heb ik in Coma gelegen? 'Wat is er gebeurd?!' 'Je hebt een auto-ongeluk gehad op de terugreis van zweinstijn naar huis. Weetje dat nog?' 'Zwein-stijn?' 'Oke, laten we beginnen met de test.' Zij hij snel. Hij pakte een soort krijtbord en zwaaide met zijn stok. Het krijtje begon met schrijven. Trol - Draak - Eenhoorn. Hij keek me verlangend aan. 'O, moet ik dat voorlezen?' Hij knikte. 'Trol, draak, eenhoorn.' 'Prima' zei hij met een glimlach. 'Oke, kun je me nu je naam vertellen?' 'Het meisje ging rechtop zitten en keek hoopvol. 'Ja, Charlotte.' Het meisje kreeg een grote glimlach op haar gezicht en veegde haar tranen weg. 'En je achternaam?' vroeg de man. Mijn achternaam.. Ik had werkelijk geen idee. Ik wist dat ik blijkbaar Charlotte heette, omdat dat meisje dat net zij. 'Nee, geen idee.' Zei ik zacht. Het meisje keek geschokt. 'Weet je dan wel hoe oud je bent?' vroeg de man. Nee, ik had echt geen idee. Volgensmij was ik niet heel oud, maar ook niet heel jong. Aan mijn lichaam te zien had ik ongeveer de zelfde leeftijd als het meisje, maar meer wist ik niet. 'Nee' zei ik schor. 'Geen idee'. De man keek een beetje teleurgesteld en de ogen van het meisje schoten vol tranen.