034*

Stilletjes zaten we rond het bed. Bill had zojuist alles verteld van hun nacht en mijn voorgevoel klopte; ze hadden bijna precies hetzelfde meegemaakt. Een beetje zenuwachtig hadden wij ons verhaal daarna verteld. Ongemakkelijk keek ik ons "kringetje" rond en merkte dat ongeveer iedereen naar een of ander heel interessant stukje dekbed keek. Ik kuchte opmerkelijk en een paar ogen schoten naar mij omhoog in de hoop de stilte te verbreken, de plotselinge aandacht was ook weer niet helemaal mijn bedoeling, maar goed. 'Ehh... Heeft Tom al ontslag gekregen van het ziekenhuis?' Ik wisselde een paar vragende blikken met Georg en Gustav uit en keek toen naar Tom. 'Ja, als het goed is mag ik vanmiddag naar huis.' Beantwoordde hij ons. Georg klapte een keer in zijn handen, 'nou, laten we dan maar de papieren gaan halen en zo snel mogelijk naar huis gaan! Ik rij niet graag meer in het donker!' Gegrinnik vulde de kamer en langzaam hesen we ons op van het zachte bed en begaven we ons naar de bali in de hal.

Niet veel later stonden we buiten in de benauwde lucht. De zon scheen fel en er woeide een zacht briesje langs mijn blote benen. Diep snoof ik de lucht op en de zoete geur prikkelde in mijn neus, maar niet voor lang, aangezien we weer de auto in moesten stappen. Met zijn drieën zaten we naast elkaar op de achterbank gepropt. Ik in het midden. Weer zaten we een paar uur in de bloedhete auto, met de ramen wijd open. Oplettend reden we langs het tankstation in het bos, waar we 2 nachten terug ook nog stonden. Maar dit keer was het anders. Er waren vrolijke vogels, de radio deed het, de tank zat vol, Tom was er en we hadden op dit moment bijna geen zorgen. De zon brandde midden op de auto. Het was licht, dus kon er niets gebeuren, want er was nog nooit iets gebeurd terwijl het licht was, toch?



Ik hou van reacties<3 *hint*