Critics

Mijn mes duw ik zachtjes tegen de huid van mijn prooi. Ikzelf had een paar krassen op mijn armen en gezicht, maar niks ernstig. Mijn werkgever zei dat er zes jounin's hem beschremde. Nu alle zes liggen dood op de grond in het bos. In hun ogen zag je de pijn de leed en het meest verassent ook de angst. Ze waren bang om te sterven.'Wat voor soort ninja is bang van de dood? " 'Cha! Ze moeten blij zijn dat ze een ninja dood hebben" 'Ik was ook bang om te sterven ... heel lang geleden, maar toch ... nooit vergeten. Ik ben veel sterker nu en ik ben niet bang voor de dood. No way! " 'Shannaro! "Ik was erg bang om dood gegaan niet zo lang geleden. Vier jaar geleden om precies te zijn. Ik was bang om te sterven voordat ik klaar was met leven. "Is dat nog zinvol?" 'Nee niet echt. " 'Oh goed' Nu vrees ik niks, maar de angst zelf. Het enige dat k niet wil verliezen. Of ik win of niet, is niet belangrijk. Ik kan niet verliezen. Als ik win dan mijn prooi is dood en ik leef dan gwn door. Als ik verlies dan is het effect omgekeerd. Als we niet verliezen is iedereen dood. De prooi en mijzelf. Als ik win ben ik dankbaar. Ik zal leven, natuurlijk ben ik dan dankbaar. Als het ooit mislukt ... is het net als een muis die dan de kat op eet. Ik ben de jager in dit spelletje die k speel. Ik ben altijd de winnaar. Ik heb nog nooit verloren.Mijn grootouders verloren een keer. Nu zijn ze weg. Het Eenmaalige slechte zet. Dan is het voorbij. Gedaan. Het einde. Zij kozen om naar Suna te gaan tijdens een burgeroorlog, ze gingen dood. Zij zijn een van mijn vele voorbeelden van de reden waarom ik nooit kan verliezen.Mijn prooi, Hanabiku Moreno, zat op de grond, mijn mes voorzichtig tegen hem aan nog dreigend tegen de zachte, tere huid van zijn nek. Zijn gezicht was verwrongen in een blijk van nederlaag en spijt. Zijn ogen. Een koele gevuld met ellende, leed en angst. 'Ik vindt het bijna zielig voor hem. " "Echt waar?" 'Ik zei bijna. " 'Cha! Vermoord hem nou maar! Geen genade! Shannaro! "Hij keek naar me. Zijn ogen gevuld met iets anders dat ik niet meer had gezien in een lange tijd. Ik kreeg medelijde met hem. Zijn ogen hadden een emotie die de hele wereld wel kent. Zijn ogen keken naar mii. Alsof hij wou dat k hem liet gaan. 'Pathetic' "AA-aub ... ik n-niemand wil om te sterven zoals d-di-dit. Niet hier ... niet nu. ""Ben je bang voor de dood?" Vroeg ik rustig, alsof we aan het praten waren met een kopje thee in op een zondagmiddag in plaats van een koude vrijdagavond in een bos dat nu helemaal onder het bloed zit."Nee ... J-Ja ... Ik weet het niet ... laat me ... Laat me leven ... Please!" Tears vielen over zijn wangen. Ik heb echt medelijden hem. Zo zwak. 'Kom op! Dood die zielige stomme baby! " 'Fine'"I'm sorry, het is niet mijn keuze. Ik ben de hunter. En jij bent de prooi. Het mijn natuur om je te vermoorden, en het is jou desteny om vermoord te worden door mii. ""Nee! Alsjeblieft! I-"Zijn woorden werden kort door de scherpe zilveren voorwerp in zijn nek. Een rode vloeistof kroop over het glimmende mes naar beneden en stopt bij mijn hand. Bloed. Het was nog warm. Het deed me denken aan mijn eerste moord. Ze was ongeveer 47 jaar. Jounin niveau. Het werdt toen een mengels van haar bloed met de mijne. het was nog warm en vers. Het maakte me ziek. Nu, ben ik wel gewend aan het warme gevoel van bloed. Ik kan het volledig negeren.
'Dat was zo lame! Cha! " 'Wat bedoel je? ""Ik ben de hunter. Jij bent de prooi. en het is jou desteny om vermoord te worden door mii. Dat was zo lame! " "Nou, hij is dood of niet?" 'Ja, maar waarom doe je niet alleen de "Goodbye, I wont see you again" of "Die FREAK!" de jouwe was zo lame! Shannaro! " 'Kijk het zijn miin lijnen en k zeg wat k wil. Damn critici. "