A ranger/traitor 41

“We hoorde van de grijze jager bijeenkomst en we kwamen hiernaartoe”, begon de eerste gevangenen. “Wie is jullie aanvoerder?” vroeg Will. De twee mannen aarzelde even, maar kwamen toen tot het besluit dat het geen kwaad kon als ze dat vertelde.
“Folguk”, antwoordden ze. Andros keek naar Will, maar die schudde zijn hoofd. Die naam kende hij niet.
“Waarom hebben jullie Zeeklif aangevallen?”
“Omdat we daar zin in hadden.”
“Wat hebben jullie met Nick, Will Asterss en Maartenson gedaan?”
“Die namen zeggen ons niets.”
“Drie grijze jagers die nog niet zo heel lang geleden verdwenen zijn. Jullie zitten er voor iets tussen.”
“Geen idee, toen wij aankwamen op het verzamelpunt werden we direct hierheen gestuurd dus ik kan jullie niet verder helpen.” Zonder het te beseffen had de man al belangrijke informatie vrijgegeven. Ze hadden een verzamelpunt. Dus het was een grootscheepse actie en ze zaten ergens verborgen in Araluen.
“Wie heeft jullie dat bevel gegeven?”
“De rechterhand van de Oberjarl.”
“Wie is de oberjarl?
“Niet Erak, als je dat soms denkt die slapjanus is veel te lang aan de macht geweest.” Will sloeg de spreker in het gezicht met een felheid die Miko nooit van hem had verwacht.
“Wat is er met hem gebeurd?”
“Drie keer raden…”
“Wie heeft hem vermoord?”
“Geen idee, weet ik veel wie een mes tussen zijn ribben steekt. Het kunnen er zoveel zijn.”
“Jullie hebben hem gewoon overrompeld met een overmacht! Stelletje lafaards dat jullie zijn”, Will zag van woede bijna even groen als zijn mantel.
“Erak maakte ons ten schande. Hij verdiende geen eervolle dood.”
“Wie is jullie oberjarl?” vroeg Will nogmaals.
“Wat kan jou dat wat schelen? Wie het ook is het is voorbij met jullie vredig leventje hier. Over niet al te lange tijd zal men je naam vervloeken Will Verdrag, omdat jij ons ingetoomd hebt en we nu met de opgespaarde kracht losbreken.”
“Wat gaan jullie dan doen?” De mannen zwegen.
“Een invasie?” zei Andros. De mannen keken elkaar vluchtig aan. “Will, we hebben geen tijd te verliezen! We moeten onmiddellijk iets ondernemen.” Will knikte.
“We hebben haast.” Zonder verpinken sneed hij de kelen van de twee mannen door. Daarna trokken ze hun pijlen uit de lijken van de anderen. Miko staarde hen met open mond aan. Dit was een kant van de grijze jagers die hij nog niet eerder gezien had.