203~

Laura POV
op het kleine trapje hoorde ik TOm mompelen. 'Hoe kan je niet meer weten hoe je moet spelen op een piano?' ik denk dat hij probeerde ervoor te zorgen dat ik het niet hoorde, alleen ging dat niet zo goed. ik glimlachte, maar mijn ogen werden toch een beetje groter toen ik merkte dat de bovendek helemaal ingericht was zoals in hun muziekkamer thuis. wow. Tom glimlachte toen hij mijn blik zag, en trok me mee naar de piano. hij liet me dingen spelen, dingen waarvan hij wist dat ik ze jarenlang niet gespeeld had, of nog nooit. Het was zijn manier van het me te doen herinneren, vooral om het te zeggen, iedere keer ik een valse noot aansloeg. Daarna speelde hij het voor en ik weer na.. ongeveer tot Bill kwam zeggen dat het tijd was om me aan te kleden. Hij had voor de zekerheid ook kleren voor Tom klaargelegd. het was nodig.. ik zal maar niet beschrijven hoe erg hij er uitzag.. nogal onverzorgd, dat kan ik wel zeggen, hoewel het niet echt goed verwoorde hij half-verwaarloost hij er eigenlijk uitzag..
Het was verschrikkelijk druk toen we uitstapten, en verschrikkelijk luidruchtig. Tom stond erop om mijn tas te dragen, en na enig aandringen liet ik dat ook toe. al nam ik meteen Bills tas over toen hij handtekeningen begon uit te delen. Ik vroeg me af hoelang deze meisjes (en jongens) hier al stonden. Het was zomer, maar er was een koude wind, en niet echt aangenaam als je zoals ik slecht een topje aanhad. Bill zag het en mompelde iets; 'mooi zijn doet lijden.' ik rolde met mijn ogen. Tom zou hem straks wel aanpakken omdat hij me had laten verkleumen van de kou. niet dat ik wou ruzie stoken of zo, maar dit vond ik nu even niet zo vriendelijk van Bill... straks werd ik nog een smurf..